Żużel. Doceńmy Walory Maksyma Drabika (FELIETON)

Ani się nie obróciliśmy, a tu zaraz będzie połowa marca. Pogoda jakaś taka nijaka. Ani luty, ani marzec póki co. Obiecałem osobiście prezesowi Marianowi Maślance, już jakiś czas temu, że luty termicznie będzie bardzo, bardzo ciepły, a marzec to już miał być total upał… No i kicha. Doceńmy jednak to, że tegoroczna zima była bardzo, bardzo łagodna. Czas biegnie do przodu, ale wciąż wyczuwam pewną stabilizację. Dalej jest mi dane codziennie rano przejeżdżać przez zaplecze „królestwa” prezesa Świącika, a potem wieczorem, już po zmroku, mimo, że dzień coraz dłuższy, powtórnie – tyle, że tym razem wracać. Ruch chyba tam wciąż mały, choć nie mam danych co się tam dzieje za dnia.

Moi młodsi koledzy w corpo, prawie juniorzy, z dużym zniecierpliwieniem czekają aż ruszy sezon 2023. Molestują mnie wciąż pytaniami o to, czy zasiądę z nimi na trybunach (czytają te moje wypociny tutaj i chyba ich to wciągnęło). Ja przyznam, że zbliżający się sezon to wciąż dla mnie jakaś nierealna abstrakcja. Właściwie to nawet nie wiem czy pragnę, aby ten sezon się zaczął. Nie mówiąc już o pojawieniu się na trybunach. Coś mi to na starość spowszedniało. Powiecie, że koszty. Absolutnie nie! Wciąż jeszcze nie! Wciąż stać mnie na dobry bilet, w dobrym miejscu. Więc co? Starość? Pewnie starość.

Pomimo wszystko, wciąż śledzę życie klubu. To, co się dzieje, co w trawie piszczy. Ludzi bardzo ciekawi postawa nowego/starego nabytku, czyli Maksyma Drabika. Regularnie w prasie temat ten jest podsycany. Oczywiście z pewną dozą szukania sensacji, szukania dziury w całym. A jakżeby inaczej! Non stop w mediach ukazuje się jakiś tekst, w którym ktoś negatywnie wypowiada się o Maksie w stylu: „ja tam nie chcę mówić nic złego, ale…”. Dlatego szczególnie w tym temacie obserwuję „Życie wielkich na ekranie”.

Zaglądając na Sportowe Fakty, dość przypadkowo trafiłem kilka minut przed czasem na Magazyn PGE Ekstraligi Marcina Musiała. Moją uwagę przyciągnęły napisy towarzyszące, że wystąpi między innymi Maksym Drabik. Obok niego gośćmi mieli być Gleb Czugunow i Anita Mazur. Mnie jednak „kręcił” występ Maksa. Po chwili magazyn wystartował. Pan Marcin przemiło przywitał się z panią Anitą Mazur i po krótkiej wymianie zdań połączył się „zdalnie” z Glebem Czugunowem.

Po kilkunastu minutach nadszedł wyczekiwany przeze mnie moment. Pan Marcin tym razem połączył się „remote” z Maksymem Drabikiem, występującym w ciemnych okularach. Redaktor zaczął próby rozkręcenia owego dialogu. Piszę celowo próby, bo rozmówca, Maks, zza ciemnych okularów odpowiadał jak z karabinu maszynowego. W jego głosie wyczułem początkowo lekkie drżenie, co świadczyłoby, że czuł tremę, zdenerwowanie, a może to był normalny odruch człowieka przepytywanego „przez medium wielkiego zasięgu”. W końcu nie każdy wytrzymuje stres występu przed szerokim gremium tak, jak prezes Jarosław Kaczyński czy Donald Tusk.

Pan Musiał był przemiły, taktowny, grzeczny i delikatny, ale napotykał ze strony Maksyma pozbawione „bawełny” proste, opisujące fakty sformułowania. Ale jakim językiem! Chylę czoła przed Maksymem, bo jako „wieczny prymus trwania mej edukacji”, kończący nauki jeszcze w poprzednim wieku, to nawet uzyskując cztery fakultety – celowo to podkreślam – i jeszcze dodatkowo jako miłośnik „bawienia się słowem”, nie miałbym żadnych szans z Maksymem. Naprawdę powtarzam: chylę czoła przed Maksymem! I krzyczę o tym tutaj bez cienia ironii albo szyderstwa. Od razu w tym momencie „strzelam” do adwersarzy Maksyma, zarzucających mu sztuczne pozerstwo połączone z korzystaniem z doradcy personalnego od przekazu medialnego.

Tak, Drodzy Czytelnicy! Tego słowa, którym operuje Maksym nie da się przygotować na pojedynczy występ, wyćwiczyć go. Za dużo w tym siedziałem i wiem, że chłopak jest nad wyraz inteligentny i błyskotliwy… o ilorazie inteligencji nawet nie wspomnę, bo jest wysoki! „To widać, słychać i czuć”. Tego nie da się wyćwiczyć. Nie zaglądam Maksowi do indeksu szkolnego, bo nie moja to sprawa. Bez tego wiem jednak, że chłopak jest oczytany i że „pożera” literaturę całymi masami. Bez tego nie byłby tym, kim jest. Pozwolę sobie jeszcze na taką osobistą dygresję: ja kończyłem swoje szkoły jeszcze w innych, lepszych czasach. W poprzednim wieku i jeszcze „rzutem na taśmę” załapałem się na kontakt z nauczycielami, którzy uzyskali dobre, solidne maniery jeszcze długo przed moim praktykowaniem i wiem, że choć oni już odeszli z tego świata, gdyby poznali Maksyma osobiście, byliby nim zachwyceni.

Tak, musimy się z tym zmierzyć. Zmierzyć z tym, że w czasach 50 lat wstecz, albo i jeszcze ciut, ciut wcześniej Maksym byłby stawiany jako wzór osobowości, byłby goszczony na salonach, a my wszyscy o świadomości tej obecnej, w tamtych czasach bylibyśmy poza elitami, poza nawiasem wyższych sfer, wykonując proste prace życiowe, bo i te były potrzebne. Jedyne co bym zarzucił Maksymowi, to stosunek do spraw przeszłych, że niby są nieważne. Bo historia nasza, ta codzienna, szara jest bardzo ważna i na podstawie spraw zaprzeszłych nabywamy doświadczenia i uczymy się prawidłowo reagować w teraźniejszości czy przyszłości.

Wywiad się toczył… Redaktor Musiał próbował złamać „opór” Maksa, próbując zjednać sobie jego przychylność, to z tej, to z tamtej strony. Był przemiły, uśmiechał się, potakiwał głową ze zrozumieniem na zwrotne „manifesty” Maksa. Czasami miałem wrażenie, jakby patrzył na Maksa to z politowaniem, to znów chwilami jakby z przestrachem, czy Maks nie użyje przemocy. Na pewno przeżywał, że ten wielki wywiad tak się układa, ale był bezsilny. Współczułem mu, bo chciał być efektywny. Przecież przeprowadzanie rozmów w przestrzeni medialnej to jego praca, tak jak kopanie dołów to moja praca. W pewnym momencie czułem, że miarka się przebrała i zatryumfowała „duma własna” pana Marcina, bo spuentował na koniec rozmowę w stylu, że jeśli Maks dostanie propozycję wywiadu w przyszłości – a nie wiadomo czy dostanie… Na to zawtórowała mu pani Anita Mazur, utwierdzając przekonanie, że Maks idzie w złą stronę i nie będzie już z nim lepiej, tylko gorzej. Generalnie zakończenie wyglądało tak: Bye, Bye Maks, „miałeś… złoty róg…” i zapanowała chwila antenowego smutku…

Ja natomiast chciałbym zwrócić uwagę na inny scenariusz, który być może zaistnieje. Otóż, jeśli Maks, będąc wybitnym introwertykiem, będzie robił swoje na torze, a to wyraźnie podkreślił w wywiadzie, i jednocześnie nie będzie „wylewny” w świecie medialnym, to istnieje szansa, że tracąc „życie wirtualne” (przestrzeń medialna), będzie bardzo dobrze się miał w realu, czyli w realnym życiu zbudowanym z prochu, krwi i kości. Baa, jego popularność wśród mas kibiców może wcale nie maleć, ale rosnąć jako tego enfant teribble (Maks, czy ja to dobrze napisałem?). Oczywiście byłoby to ku wielkiemu niezadowoleniu mediów i przemilczaniu tego faktu, ale jest szansa na taki właśnie rozwój sytuacji. Można współczuć jego prezesowi, który w takim przypadku musiałby być piorunochronem czy też mówiąc wulgarnie dupochronem i dostawałby po głowie mocno (od mediów), ale cóż, myślę, że w tym wypadku byłoby warto.

Maksym idzie swoją drogą i nie zmuszajmy go, aby się pauperyzował (!). Pozwólmy mu być sobą, bo pięknie się rozwija jako jednostka ludzka. Tak, pięknie! A to, że według mas, nie przystaje do tychże mas jest jakimś problemem w ujęcoi socjologicznym, społecznym, ale raczej na pewno nie dla Maksa. A poza tym, jeszcze raz wracam do „sprzed chwili”, czyli do tego, co wyżej napisałem: wcale nie jest powiedziane, że obecna kultura masowa, serwowana nam nieustanie, jest nacechowana wartością wyższą niż kultura serwowana nam przez Maksa.

I właściwie to byłoby chyba na tyle. Musiałem to napisać, stając po stronie Maksa, bo już czuję jak będzie stygmatyzowany w kolejnych dniach.

PAWEŁ HUBKA

*felieton jest subiektywną opinią autora. Zdaniem redakcji Marcin Musiał przeprowadził rozmowę z Maksymem Drabikiem w sposób właściwy, wedle sztuki dziennikarskiej.