Przemysław Sierakowski: PGE IMME, czyli jechali ci, którzy chcieli albo musieli

Wygrał tytan pracy, szukający upewnienia się, że fury jadą, choć piaszczyście i przyczepnie nie było – Bartosz Zmarzlik. Za nim, podrażniony ostatnio Madsen, który do finału wjechał po ciężkiej przeprawie i poszukujący formy Doyle, przypominając się tym samym toruńskim kibicom i prezesom, sygnalizując przy tym: – Jestem i nadal potrafię. Mnie bardziej zainteresowało kto listę startujących podpisywał i co to ma wspólnego z nitro.

Oczywiście z tym nitro to wyłącznie (mam nadzieję) sarkazm, choć patrząc na zestaw nazwisk w kontekście ich dokonań ligowych, tych za prawdziwe pieniądze i na „prawdziwych” silnikach, to można wpaść w osłupienie. Ci wszyscy rzekomo latający i fruwający kandydaci co najmniej do tytułu IMŚ jakoś tak bez przekonania, bez błysku i bez wyniku. Pary zabrakło, „bajk” nie ten bo testy, czy rzeczywiście nitro maczało w tym palce? Oj, lubimy spiskowe teorie dziejów, tym bardziej gdy następnego dnia bądź dzień wcześniej, część tych grajków odpaliła rakietowe… nie, nie paliwo, rakietowe silniki i pofrunęła po swoje w lidze. Daje do myślenia.

Pozostańmy jednak przy wersji „w dobrym towarzystwie testowali sprzęt”. To co się sprawdza i jedzie po kasę w lidze zostało w domu, a tu poszukiwali owi rajderzy, dodajmy bezskutecznie, prędkości na rezerwowym sprzęcie. Na tym szarym tle błysnęli równi, stabilni i ambitni. Co ciekawe, o ile w stawce uczestników niezbyt wielu rodaków, to w czołówce już nieźle. Najsłabszy z naszych na 8. miejscu. Czyli im się chciało, bez względu na to czy są wybrańcami Cieślaka, czy też rzekomo omijają go szerokim łukiem w parku maszyn. Nie liczę tu Czugunowa, który tę listę płac podpisał z dwoma oczkami. Jeszcze trochę wody w Wołdze, tfu! Wiśle, musi upłynąć zanim z czystym sumieniem nazwę go Polakiem. Szkoda wszakże, że to jedyny junior pośród występujących na toruńskiej MotoArenie. A warto przypomnieć, iż kryterium doboru było tu nader selektywne. Bez względu na sympatie, czy antypatie jechali obiektywnie najlepsi w lidze według uzyskanych na torze średnich biegowych. No i tutaj tylko jeden młokos, do tego przyszywany. Nie jest dobrze.

Zmarzlik dał show do jakiego powoli nas przyzwyczaja. Jedzie z zębem, czasem na granicy, widowiskowo i tam gdzie inni zostają on potrafi wyprzedzać. Znaczy fury odżyły, a team odzyskał nosa w ustawieniach. No bo, jak twierdził niedawno w pogaduchach zacny gość, pan Władysław Gollob, współczesny żużlowiec, to bardziej pilot niż zawodnik. Dosiada bolidu, dostaje info od obsługi na temat warunków pogodowych i technicznych maszyny, zgłasza na wieżę gotowość i… startuje. Trudno odmówić racji takiemu postrzeganiu obecnego speedway`a. Ileż to przychodzi nam się nasłuchać dyrdymałów pogodowo-sprzętowo-ustawieniowych, a już o tych optymalnych, bo to najmodniejsze żużlowe określenie, nie wspomnę. Jakoś tylko sobie grajkowie niewiele mają do zarzucenia. No i kiedy ów pilot trafi już właściwy bolid, wygrywający mu wyścigi tam gdzie dobrze płacą, z nadzieją, że bez dodatkowego „wspomagania”, to go chłop oszczędza, czemu się trudno dziwić. Bartek zaś nie kalkuluje. Owszem możliwości finansowe, a w ślad za tym sprzętowe ma nieporównywalne z pozostałymi dzięki Orlenowi głównie, ale nie tylko, jednak same te motocykle do warunków na torze się nie dostroją, co było wyraźnie widać po początkowych harcach Zmarzłego. Teraz kolejny raz uspokaja swoich fanów pokazując, że wszystko w teamie naszego mistrza świata jest poukładane i opanowane.

Nie zazdroszczę za to prezesowi Świącikowi. Ten z kolei oglądając swoich matadorów w Toruniu miał prawo rwać włosy z głowy. Nie dość, że Włókniarz reprezentowany najliczniej, to i na pudle aż dwa miejsca dla nawróconych. Madsen pokazuje, że już chyba po kryzysie i na twardym, szczególnie, pojedzie szybko i skutecznie. Doyle zaś zadziwia chyba najbardziej samego siebie. Ale w Apatorze sygnał, wymowny i dobitny, odczytali raczej jednoznacznie. Gdyby patrzeć zaś tylko na wyniki IMME i tylko na ich podstawie wyciągać wnioski, to rzekome dwie bańki z Wrocka dla Artioma mogą być, nazwijmy, przeszacowane. Tylko, że to turniej. Takie nieważne zawody o czapkę śliwek. Liga. Tu dopiero następuje wymierna selekcja.

A propos selekcja. Podoba wam się formuła IMME z dwoma półfinałami dla ośmiu oraz decydujący finał z dwójką najlepszych po serii zasadniczej i dwoma zwycięzcami połówek? Ja mam takie raczej ambiwalentne odczucia. Z jednej strony dlaczego o ostatecznej klasyfikacji na pudle ma decydować jeden start, przy tym utrudniony dla najrówniejszych w sesji zasadniczej, bo oni czekają, zaś półfinaliści już wiedzą co tam nowego z torem. Z drugiej zaś, skoro ma być niesprawiedliwie, to dlaczego nie. W toruńskim finale akuratnie niewiele tu się pozmieniało. Wyskoczył jak królik z kapelusza Madsen, którego 8 oczek po zasadniczej rundzie trudno było się doszukać, ale zamęczył w barażu Magica, zaś w decydującym biegu zajął drugą lokatę i wskoczył na pudło. Takie zasady, więc skorzystał. On jeden właściwie. Oprócz Hamleta, pozostali postanowili zachować status quo i nie wyrywali się szczególnie w barażu, by krzyżować sobie szyki. Finał, mimo nieznajomości bieżących zachowań nawierzchni, co częstym argumentem w tłumaczeniach przegranych bywa, także bez sensacji. Najlepsza dwójka w serii, najlepsza również w decydującej bitwie, zaś półfinaliści, zapewne na rozgrzanych i nie schłodzonych do końca furmankach, bo takie teorie też funkcjonują, tym razem w tle.

Wnioski? Na pewno nie zbyt daleko idące. Przekonuje tylko liga. W Toruniu ścigali się naprawdę tylko ci, którzy chcieli, bądź szukając formy i prędkości swych motocykli – musieli. Połowa stawki, ze wskazaniem na tę dolną część, nie musiała, więc odfajkowała imprezkę na zaliczenie. Za to w lidze… . To już inna bajka.

PRZEMYSŁAW SIERAKOWSKI