Żużel. Brzytwa Sieraka: Strażnikiem najlepiej uczynić złodzieja – przynajmniej zna większość „knyfów”

Kolejny tydzień za nami. Utyskiwania Ekstraligowców, że nie podołają finansowo tworzeniu drużyn rezerwowych, o czym mówi się w „kuluarach”, by zacytować pewnego żurnalistę, a czego formalnie nikt jeszcze nie wymaga. Dalej kolejne, acz jednostronnie zaczepne, odcinki sagi gorzowskiej na portalu „Wojna i Gorzów”. I wreszcie… objawienie. Oto przypomniał się surowym i kategorycznym osądem, pewien samozwańczy strażnik moralności i cnót wszelakich. W tle zaś, medialna pyskówka z Piotrem Świderskim i Krzysztofem Mrozkiem w rolach głównych.

Zaczniemy od „podobno”. Podobno Ekstraligowcy mają tworzyć ekipy rezerwowe. Podobno ma to być poletko do szkolenia, dostępne li tylko dla ścigantów under 24. Podobno mają kisić się we własnej lidze lub na głębokim, drugoligowym zapleczu, ale bez prawa promocji. Wszystko to „podobno”. Mimo jednak, iż dotąd żadne decyzje formalnie nie zapadły, to już są szeroko komentowane przez tzw. „środowisko”. To najbardziej zainteresowane, czytaj ekstraligowe, prześciga się w udowadnianiu, że pomysł nie wart funta kłaków. Co do istoty oceny – zgoda. Co do przyczyn – to już niekoniecznie. Rzekome koszty prowadzenia tworu miałyby przekroczyć i to znacząco, przyznane i przeznaczone na ten cel granty. A to więc prezes Andrzej Rusko przekonywał był, jako wybitny zapewne specjalista z klubu słynącego z jakości szkolenia, że owego wymysłu w rezerwach nie będzie miał kto, ani gdzie prowadzić. Bo to ni kadry trenerskiej, ni obiektów. Z innej mańki wtórował mu trener gorzowian, utrzymując, że koszty będą przeogromne i absolutnie nieadekwatne do efektów, przy tym wyraźnie wyższe od spodziewanych subwencji. Tylko o co ta burza?

Po pierwsze – żadne decyzje jeszcze nie zapadły. Po wtóre – jeśli zapadną, to i tak bez udziału klubów, bo te jak wiadomo, wspaniałomyślnie zrzekły się pakietu kontrolnego w spółce Ekstraliga SA na rzecz PZM. Czemuś biedny – boś głupi, czemuś głupi – boś biedny. To przysłowie oddaje chyba sytuację klubów w starciu z biurokratyczną machiną PZM. Szkoda tylko, że do dyskusji wmieszał się pewien były kierowca, dziś pełniący obowiązki kierującego. Brzmi podobnie. Ten to owe utyskiwania potępił publicznie, swoim zdaniem z sarkazmem, a wyszło jak zwykle. Z racji funkcji i jałowości dyskusji – nie powinien na tym etapie zabierać głosu. 

Na portalu „Wojna i Gorzów” kolejny tydzień jednostronnego kąsania po kostkach. Przy tym mocno zaczepnego należy dodać. Nie jestem dzieckiem. Nie wierzę w czystość, przeźroczystość i niemowlęcą niewinność uczestników wycieczki integracyjnej. Trochę w życiu słyszałem, trochę widziałem, a bywało, że sam broiłem. Wyjazdy integracyjne służyły temu rodzajowi aktywności. Gdybym jednak miał iść z kimkolwiek na otwartą wojnę, to najpierw obstawiłbym się twardymi, mocnymi, obiektywnymi dowodami. Czy ów portal takowe posiada? Śmiem wątpić, choć okaże się pewnie niebawem. Póki co karmią gawiedź trybem przypuszczającym w formie domniemania. Był, obiecał, ale się zmył. Mieli przesłać, ale zaniemówili. Mieli rozmawiać, ale się rozmyślili. No i te niedwuznaczne aluzje, sugerujące działanie sił nieczystych, ocierające się o spiskowe teorie dziejów. Czy to fakty, czy fantazje wyda się po długich, żmudnych procesach za… kilka lat, kiedy nikt już nie zechce się nad tym pochylić. Dziś publikacje dają Stali w kość, jednakowoż nie sposób nie zauważyć, że w większości opierają się na zwrocie „podobno”. Tylko z potwierdzeniem owego kłopot. A to się policjant zawieruszył, a to hotel chciał, a teraz już nie chce i inne takie nieszczęścia spotykają „dziennikarzy śledczych”. Było zebrać i dopiero odpalać, zamiast odpalić i próbować zbierać. Dym już jednak wywołali i teraz przyjdzie czekać na pojawienie się strażaków, pamiętając przy tym, że nie ma dymu bez ognia.

Żeby zaś nie było wyłącznie gorzowsko, wątek rybnicki. Pożalił się w telewizorach Piotr Świderski na niedolę szkoleniowca ROW-u i rzekomy brak rozliczenia. W  rewanżu prezes Krzysztof Mrozek przeciągnął był eks szkoleniowca, czy raczej niedoszłego opiekuna, przez zęby, punktując bezlitośnie miejsca, gdzie ten miał mijać się z prawdą. Obiecał przy tym, że w razie „W” pokaże kwity. Dali sobie panowie po razie medialnie z liścia i ciekaw jestem, czy wzorem Gorzowa, nastąpi ciąg dalszy. Głównie dlatego, że owe „kwity” prezesa mogłyby być równie przekonujące, jak te, dzięki istnieniu i posiadaniu których miał ROW puścić w skarpetkach Griszę Łagutę, odzyskując pierwej miliony. A może po prostu nie doceniam łaskawości bossa w sprawie Rosjanina. Rozmyślił się i postanowił darować winowajcy – taki ludzki pan. Umówmy się, że tak właśnie jest.

I na koniec o objawieniu. Otóż objawił się był samozwańczy strażnik moralności i cnót wszelakich w osobie byłego zawodnika, obecnie komentatora i felietonisty – Jana Krzystyniaka. Ten to rzeczony zapodał pomysł zlinczowania i ukrzyżowania dla pewności Rafała Karczmarza. Domaga się pan Jan pół roku bezwzględnego zawieszenia, czy jak kto woli dyskwalifikacji. Przy tym nie tylko dla gorzowskiego młokosa, ale dla wszystkich innych, którzy zechcą podreptać śladem Rafała. Oj! Zapomniał wół jak cielęciem był. W takim razie proponuję w pakiecie, by równie bezwzględnie i surowo karać np. teatralne pady w błoto, naturalnie ćwiczone podczas zawodów na torze, takoż kopniaki, sprzedawane rywalowi po przegranym wyścigu, najlepiej w kontuzjowaną niedawno goleń. Nie wiecie o czym piszę? Zapytajcie rodziców, albo znajdźcie na YouTube. Pierwsze to Wrocław, a drugie Bydgoszcz – dla ułatwienia. W obu filmach główną rolę gra pewien „sportowiec”, dziś próbujący się kreować na kryształowego i wieszczący surowe i bezwzględne traktowanie naśladowców. Cóż. Najlepiej funkcję strażnika banku powierzyć złodziejowi. On przynajmniej zna wszystkie „knyfy”. Może w tym szaleństwie jest metoda? Prawda wygląda jednak tak, że kara musi być adekwatna do popełnionego przestępstwa, a sądy powszechne nader często korzystają z prawa zawieszenia wykonania wyroku, licząc na poprawę obwinionego. Dają szansę sędziowie, ale nie daje jej kategoryczny pan Jan – taka różnica. 

Czy nie zdarzyło się więc w minionym tygodniu nic wyjątkowo pozytywnego, co warto by wychwycić i pochwalić? Pewnie tak. Być może sporo. Mnie to jednak jakoś umknęło.