Wrocław oczami Sieraka. Tańcowały dwa Michały, jeden duży, drugi… Cieślak

Za nami weekend Speedway Grand Prix. We Wrocku działo się jak… zazwyczaj. Bardzo dobry tor. Sporo mijanek, dobrego ścigania i sukces… . No właśnie. Niby Polak, a jednak spoza kadry Marka C. To cieszyć się całym sercem, czy traktować jak potencjalne zwycięstwo Czugunowa – też Polaka i też spoza kadry? Panie Marku, mam takie wrażenie – tylko zamieszanie i dyskusje, nic zaś pozytywnego do reprezentacji pańskie decyzje nie wniosły. Dobrze zatem, że tak zaryzykuję, iż to ostatni (?) sezon (jeszcze) Narodowego. „Trzeba wiedzieć kiedy ze sceny zejść niepokonanym”.

W tle niewątpliwego sukcesu Magica, jak to w Polsce, zażarte spory. A czy na pewno nie wykorzystał atutu własnego toru? No pewnie. Naturalnie, że wykorzystał – co w tym złego? Tylko on potrafił, a inni (przypomnę niewtajemniczonym, że z WTS-u startowali jeszcze Tajski, nasz Rosjanin Czugunow i Max, ale tym razem Fricke) nie potrafili przekuć znajomości owalu w sukces. Zatem, jak apelował niegdyś w pogaduchach Rafał Dobrucki, nauczmy się cieszyć z obiektywnych sukcesów, zamiast rozdzielać włos na czworo i dopatrywać drugiego dna. No bo, obok wytykania startu na własnym, domowym obiekcie, zrazu pojawiły się też dociekania o prawidłowość oryginalnych, tureckich opon…

Powiem tak. Turkom, to ja bym za bardzo nie wierzył. Sprawdzić można łatwo, bo urządzenie badające twardość gumy kosztuje około 200 złotych, tylko nikt tego nie zrobił. Gdyby zaś przeprowadzić badanie i wynik byłby dla Turków niekorzystny, to pewnie jak niepodległości broniliby, domyślam się, skutecznie, wersji, że oto posiadają homologację FIM, guma jest jak trzeba, a skoro tu była „miększa”, co miało dawać handicap startującym nań rajderom, znaczy to, że oni sami coś tam mataczyli. Oczywista bzdura, bo nikt mataczyć nie musi. Opony dopuszczone, układają się na twardym torze wyraźnie lepiej, to korzystam. Tyle. Inni też mogli. Zakazu nie było. To już nie te czasy, kiedy tylne opony moczono w niemowlęcych wanienkach, wypełnionych odpowiednim roztworem, by je zmiękczyć. Jeśli ktoś coś z gumą w napędzie żużlowych rumaków mataczył, to jedynie producent, a rozwiać wątpliwości nie pozwolił sam car i Bóg światowego speedwaya, Armando Castagna. Włoch nie pozwolił na testy, przy czym zasłaniał się dość mglistymi argumentami, co w zestawieniu z wpływami producenta w FIM zrodziło domysły.

Podsumowujmy więc ten wątek. Opony są homologowane przez FIM. Korzystać może każdy. Twardości zaś, nie wiedzieć czemu, nie zbadano. I to tyle na ten moment dyskusji. A że pewnie Mitas i większość korzystających z tej marki zawodników nie odpuści, to już inna historia. Najpierw nagłe eksplozje formy, potem kryzysy, po rozdmuchaniu wątku nitro, teraz dające rzekomo przewagę, miękkie, niezgodne z wytycznymi mieszanki w oponach z Turcji… Oj marnie ten wyścig zbrojeń wygląda, a haker i tak jest krok przed antywirusem.

Tak, czy siak Janowski z perspektywy weekendu był najlepszy, bo potrafił zestroić furę. Mimo że to Łaguta sprawiał wrażenie szybszego, Polak umiał idealnie antycypować, że użyję modnego pośród polityków określenia, i dobierać ścieżki, których tym razem na Olimpijskim nie brakowało i przekuł tę swoją żużlową dojrzałość w sukces. Rzeczony Łaguta zaś, ku rozpaczy kibiców GKM, pokazał się z bardzo dobrej strony włodarzom Betard Sparty, którzy rzekomo gotowi są położyć 2 bańki za przenosiny Rosjanina nad Odrę. No to pewnie teraz już położą, o ile to nie „fakt medialny”. 

Co dalej? Zacznijmy od naszych. Zmarzlik mordował się pierwszego dnia, mordował do czwartej praktycznie serii w sobotę, ale koniec końców sobą, determinacją i pracą teamu wyszarpał z tej mordęgi podium drugiego dnia i piąte miejsce w przejściówce z bliskim kontaktem do podium. A propos punktacji – mnie się nie widzi i cieszę się, że to tylko na rok, bo nie wierzę żeby miała dłużej przetrwać.

Idziemy dalej. Dudek tym razem na szóstkę. W piątek pięć oczek, w sobotę siedem, czyli przeciętnie sześć w każdym turnieju. No i niechcący właściwe słowo mi się przemyciło… „Przeciętnie”. W drugim dniu można było przez moment patrzeć optymistycznie na jazdę zielonogórzanina. Po dwóch seriach z pięcioma punktami był w czołówce, a potem jakby się coś zacięło. Dwie śliwki, na koniec dwójka po porażce z wolnym i zagubionym Sajfutdinowem, gdy zwycięstwo dawało jeszcze półfinał i niestety drugie rozczarowanie. Największe naturalnie dla samego zawodnika. Jeśli jednak mówimy o rozczarowaniu Patryka, to co ma powiedzieć taki komandos Zagar? Nigdy Wrocław mu nie leżał, ale zważywszy na znakomitą formę Słoweńca w ostatnich imprezach, miał prawo liczyć na przełamanie, a tu… klops. 

Skoro o klopsach, to już w piątek miał się wysypać częstochowski tercet Świderskiego. Madsen jednak się pozbierał, choć w sobotę było już gorzej. Może nieznacznie gorzej, ale na tyle słabo, że na półfinał brakło. Dla odmiany Lindgren wykonał w pierwszym turnieju skuteczny wyskok dosiężny, z zaświatów wskakując na pudło, po czym w następnej odsłonie potwierdził, że znalazł czego szukał i był od początku szybki i skuteczny zarazem. Jazdę chaotycznego i wyraźnie szukającego formy Doyle’a najlepiej pozostawić bez komentarza, a już na pewno bez telewizyjnych złośliwości rodem z pijalni piwa „Złoty Kufel”, autorstwa do niedawna klubowego opiekuna Australijczyka, czyli de facto współautora kryzysu zawodnika, podczas dwudniowego Speedway Grand Prix zaś eksperta telewizyjnego, nie zaś trenera reprezentacji Polski obecnego i przydatnego w parku maszyn – Marka Cieślaka.

Narodowy bowiem pozwolił sobie na mało zabawne stwierdzenie, że oto należy dosypać 25 ton glinki, to Jason pojedzie. To teraz już wiem na pewno, że Michał Świącik popełniając różne inne grzechy, nie pomylił się rozstając z Cieślakiem na prośbę zainteresowanego w trybie natychmiastowym. Szkoleniowiec twierdzi, że dobro klubu zawsze leżało i leży mu na sercu, a jednocześnie przy każdej niemal okazji nie szczędzi Włókniarzowi razów i szpilek, zapominając przy tym wyraźnie, że w ten sposób sobie i swojej pracy również wystawia opinię. Mam tylko nadzieję, że klubowy następca pana Marka, Piotr Świderski, udowodni dość szybko i wyraźnie, iż potrafi ogarnąć pozostawioną przez (jeszcze?) Narodowego stajnię Augiasza, przywracając podopiecznych do żużlowego życia, a przy okazji przypominając prawdziwość uwielbianego przez mojego ojca twierdzenia, że na cmentarzach najwięcej jest niezastąpionych. 

Wracając zaś do weekendu. Samodzielnym liderem klasyfikacji przejściowej Maciej Janowski z przewagą 6. oczek, naturalnie wedle nowej, mam nadzieję chwilowej, punktacji nad pościgową dwójką Łaguta-Woffinden. Tuż za podium Lindgren i zdeterminowany Zmarzlik, który pokazał we Wrocławiu, że nawet jeśli fury idealnie nie kleją, to „coś” można z tego wyciągnąć. Potem wyraźna luka w punktacji. Madsen to już 20. oczek straty do lidera, zatem teoretycznie dużo, jednak należy pamiętać, że nazbierało się owych punkcików po jednym tylko, inauguracyjnym weekendzie, zatem wszystko jeszcze możliwe, a wyroki żużlowych bogów niezbadanymi są. Polacy mają bardzo dobre pozycje. Janowski do rozsądnej obrony przewagi, Zmarzlik – ataku. Martwi trochę niewyraźna jazda Patryka Dudka, jednak tutaj możemy optymistycznie przyjąć, że we Wrocławiu miał „weekend Zagara” i na tym poprzestać.

Jest więc dobrze, a wręcz bardzo dobrze i nie ma znaczenia na jakich oponach, jakim paliwie, z jakim wiatrem, ciśnieniem i czymkolwiek tam jeszcze. To były turnieje Maćka Janowskiego i za to mu chwała. Szybkiego, zadziornego, skutecznego i rozważnego Maćka. Brawo, brawo i jeszcze raz brawo.

P.S. To co? Otrzyma teraz powołanie do reprezentacji od „eksperta” telewizyjnego?

PRZEMYSŁAW SIERAKOWSKI