Strzały Czekańskiego: Bóg pomylił Tomka Skrzypka ze mną, a ja już wtedy trenowałem z Tomkiem Jędrzejakiem

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin
Share on email
Share on whatsapp

To będzie jeden z moich najbardziej osobistych tekstów (dlatego wyjątkowo jest dłuższy – dla wytrwałych) i choć Was, Czytelnicy, szanuję, to nie dbam, jak go odbierzecie.

Szok! Nagle zmarł (nadal nie wiem z jakiego powodu – wylew?) silny jak tur, wysportowany były twardy i utytułowany kick-bokser, od lat genialny trener w tej dyscyplinie, a także specjalista od przygotowania kondycyjnego i mentalnego żużlowców Betardu Sparty Wrocław, zaś od kilku lat Unii Leszno, niezwykle popularny i lubiany wrocławianin Tomasz Skrzypek. Spoczywaj w spokoju! Wielki Wojownik i przecudny Człowiek, mój wieloletni Przyjaciel, powiernik, doradca oraz współpracownik przy organizacji całego mnóstwa kick-bokserskich turniejów, w tym K1 w hali Orbita. Odszedł w minioną niedzielę. „Skrzypol” chciał żyć. Bardzo. Zwłaszcza, że od kilku lat opuściły Go Jego demony i przestał pić oraz ćpać (głównie leki). Dawniej te nałogi były u niego bardzo widoczne, niszczyły Go, czasem – mimo że był fantastycznym fachowcem –  zawalał robotę, bo miał ciągi picia i ćpania (rozwiódł się), ale bohatersko się z uzależnień wyzwolił. Chodził na zebrania AA jeszcze w moim wrocławskim kościele przy pl. Dominikańskim i od lat był już czysty i był tytanem pracy. Znowu był szczęśliwy, zwarty, silny i gotowy. Uwielbiali go wszyscy zawodnicy i współpracownicy, bo to był bardzo dobry, życzliwy i szlachetny człowiek. Wreszcie poukładał sobie też relacje ze swoją ukochaną córką. Obaj mieliśmy alkoholowy problem i to nas zbliżało do siebie. Czasem mówiliśmy, że jesteśmy dwoma braćmi w tym naszym nieszczęściu: moje imię to F10.7, a Jego: F19.2 (zajrzyjcie sobie Kochani na google co to jest). Wydzwanialiśmy do siebie.

OMEN

A ja w minioną niedzielę – jeszcze nic nie wiedząc o tragedii Tomka – po przyjęciu komunii świętej w naszym wilkszyńskim kościele, nie wiadomo czemu akurat ubrany w czarną koszulkę klubu Skrzypka, czyli Fightera Wrocław (to jakiś znak był, omen?), wypiłem w plenerze dwa-trzy piwa, żeby mniej cierpieć i stanąłem na kolejowych torach. Poszły łzy, napisałem kilka pożegnalnych esemesów i byłem zdecydowany. Przeżegnałem się. Nadjechał szybki osobowy. Brązowy. Trąbił na mnie, ale nie miał szans na wyhamowanie. Był blisko. Już patrzyłem w oczy maszynisty, widziałem jego stężałą twarz. Aż się podniósł ze swego fotela. Miałem tę potworną świadomość, że za kilka sekund będzie okropny ból i koniec wszystkiego. Przynajmniej na tym padole łez. Koszmarne przeżycie. Nie do opisania. Muszę być mocno spaczony żużlem, bo wtedy jak błyskawica przemknęła mi przez głowę myśl – niesamowite, że w takiej chwili – iż tam na górze Tomek Jędrzejak już grzeje dla mnie GM-a, abyśmy razem potrenowali na niebiańskim owalu. Zacisnąłem zęby. Śmiertelny pociąg był tuż, tuż, ale ja twardo stałem mu na drodze. I wtedy dosłownie tuż sprzed owego pędzącego, ciężkiego, żelaznego zabójcy ktoś za włosy w panice jakimś cudem zdjął mnie z tych torów. Okazało się, że z tyłu znienacka nadjechali sąsiedzi (wracali tamtędy z lasu). Nie widziałem ich i nie słyszałem. Zorientowali się co się dzieje i zdążyli. Wzięli mnie z zaskoczenia. Potem na siłę wrzucili do swego auta.

Niebawem do mojego wynajętego pokoju, gdzie już spokojnie sobie siedziałem i schodziło ze mnie to okropne napięcie i ta trauma, przyjechała wezwana policja (funkcjonariusze tego patrolu akurat byli grzeczni i na poziomie), i prewencyjnie zawinęła mnie na noc do monitorowanej celi na komendzie w Środzie Śląskiej. I choć sami napisali w protokole, że nie popełniłem przestępstwa, to generalnie traktowali mnie niczym jakiegoś… bandziora i zbira. Zabrali pasek i sznurówki, żebym sobie czegoś złego nie zrobił i „wrzucili” na pryczę (acz bez środków przymusu bezpośredniego). Żebym w nocy mógł wyjść za potrzebą, to musiałem walić w drzwi, aby profos zaprowadził mnie do ubikacji, gdzie nie pozwalał mi zamknąć drzwi. Poprosiłem o szklankę wody, to mi kazał pić prosto z kranu. W celi paliło się światło, co chwilę profosi zaglądali do mnie przez wizjer. Spać się nie dało, gdyż inni aresztowani bez przerwy walili w drzwi, bo albo chciało im się palić, albo sikać. Upokarzało mnie to, że tam na komendzie dużo młodsi policjanci do mnie 60-letniego człowieka, dziennikarza z dużym dorobkiem zwracali się z takim lekceważeniem, wyższością, pogardą: „Bartek zasuwaj do sikania”, „Bartek właź do celi”, „Bartek poskładaj koce, poduszkę i podgłówek i nieś to przede mną do magazynu, ale tak, żebym cię widział”. Kolegę sobie znaleźli. Przy wypisce też byłem obserwowany, musiałem na widoku siedzieć na krześle. Zwrócili wszystko co do grosika. Ale na koniec w prezencie dali mi… mandat na 170 zł. Za co, skoro – nawet według nich – nie popełniłem przestępstwa? To była dla mnie męska szkoła życia. Dałem radę. Potrafię być twardy.

LOT NAD KUKUŁCZYM GNIAZDEM

Potem karetką przymusowo przewieziono mnie do szpitala psychiatrycznego w Lubiążu. I tam zaczął się mój „Lot nad kukułczym gniazdem”, gdyż panie rejestratorki koniecznie chciały mnie – też przymusowo – hospitalizować, leczyć i obserwować. Na szczęście, nadszedł jakiś kumaty, choć bardzo zasadniczy lekarz. Powiedziałem mu, że muszę pracować i nadal pisać te swoje żużlowe felietony, bo jeśli chcecie, abym żył, to muszę mieć za co żyć. Poza tym, leki antydepresyjne i uspokajające mogę brać w domu, a niekoniecznie na szpitalnym łożu. Pokiwał głową, powiedział, że nie jestem psychiczny, tylko mam potworną depresję i załamanie nerwowe. Wypisał mi taki kwit: „Pacjent obecnie nie wykazuje zachowań agresywnych, ani nie zgłasza myśli samobójczych. Nie obserwuje się objawów psychotycznych, nastrój miernie obniżony. Brak wskazań do hospitalizacji psychiatrycznej w trybie bez zgody. Pacjent nie wyraża zgody na leczenie szpitalne”.

Amen, czyli wariatem nie jestem, jeno mocno załamanym człowiekiem. Ale moje serce, zakorzenione uczucie, wdzięczność, szacunek i piękne wspomnienia z tylu lat nie pozwalają mi nikogo za ten mój obecny stan obwiniać. Nie mam prawa. Widać, tak musiało być, a winny jestem ja sam. Pogubiłem się i nie mogę się w tym odnaleźć. Sprawy osobiste, pisanie wierszy, nadwrażliwość, słuchanie Nirvany, brak ukochanej jazdy na treningach żużlowych? Nie wiem. Może to kumulacja wszystkiego naraz? Wiem tylko, że po tym, jak w niedzielę stałem na tych cholernych torach gotowy na śmierć już nigdy nie będę tym samym człowiekiem. Ale jeszcze nie wiem, w którą stronę to się potoczy. Bo i skąd mam to wiedzieć?

Może będę bluźnił, lecz w niedzielę Panu Bogu coś się tragicznie pomyliło: zabrał do siebie Tomka Skrzypka, który chciał żyć, a oszczędził mnie, choć ja żyć już nie chciałem!

DADOS, KURMAŃSKI, ROMANEK, JĘDRZEJAK… CZEKAŃSKI?

Ale wtedy na torach przekroczyłem Rubikon, w zasadzie to jakbym przeżył tam swoją śmierć i to było straszne przeżycie. To nieprawda, że samobójcy są tchórzami. Trzeba mieć zwierzęcą odwagę, desperację, by zakończyć swoje życie i być gotowym na okropny ból, bo nawet, gdy się wieszasz, to bardzo cierpisz. Kiedy pisałem w mediach o samobójstwach Dadosa, Kurmańskiego, Romanka i Jędrzejaka to zawsze pytałem: – Dlaczego?

Teraz już wiem: konkretne zdarzenia, które przynoszą cierpienie, dół i depresję. I kilka innych pobocznych przyczyn, jak m.in. brak zrozumienia i opieki ze strony otoczenia, ale nie tylko to. Dados po ciężkim drogowym motocyklowym wypadku zdawał sobie sprawę, że jego kariera żużlowa już jest w zasadzie over. Nie umiał się z tym pogodzić. Trzy razy się wieszał, ale ponoć tak, by go zdążyli odratować. To był taki Jego krzyk rozpaczy, próba zwrócenia uwagi na siebie, że sobie z tą sytuacją mentalnie nie radzi. Za trzecim razem nie zdążyli. Inna sprawa, że nie był to krystaliczny facet. Pokręcony z pewnymi bardzo złymi inklinacjami, ale dziś dajmy już temu spokój.

Kurmański też po kontuzji powoli był już na równi pochyłej w speedwayu. Pogubił się: alkohol, podobno jakieś bójki i nieciekawe towarzystwo, psychodeliczna, dołująca muza, wreszcie zabrali mu prawo jazdy, gdy prowadził auto na podwójnym gazie. Nic mu nie szło, bo gdzieś zgubił swoją prostą drogę w życiu. Jeszcze nie wytrzeźwiał i w hotelu się powiesił pod wpływem impulsu, albo nagromadzonych od tygodni złych emocji. I pewnie alkoholu też. Romanek z kolei – gdy również i jemu przestało iść na torze – to został zaszczuty przez kibiców, media i niektórych działaczy. Nie wytrzymał presji, a może już wiedział, że nie da rady wrócić do dawnej formy. Że to już koniec. Dla żużlowców speedway (i cała jego otoczka) to na ogół opium, to cały ich świat. Są tacy, którzy absolutnie nie potrafią bez niego żyć. Jędrzejak? Klub zalegał mu z wypłatami, w rodzinnym mieście uważali go za zdrajcę, słyszałem, że porysowano mu tam samochód, że pluto na niego. Być może to nie przypadek, że powiesił się akurat przed meczem Ostrów – Rzeszów? Do tego zła muza, która działa jak używka? Poza tym, Tomek – choć był znakomitym, życzliwym człowiekiem – to jednocześnie miał bardzo skomplikowaną osobowość i skłonność do depresji.

Jak widzicie, powodów do samobójstwa może być bardzo wiele. I wcale nie trzeba być wariatem! Aczkolwiek rzeczywiście można mieć do tego jakieś genetyczne skłonności. I nadwrażliwość.

Mój wiersz:

Poeta Stachura pisał:

„Zginąć by można jak nic:

Do żył

Jest nóż.

Lub w dół

Na bruk

Z wysoka.

Ale czy warto?

Może nie warto?

Chyba nie warto…

Nie, nie – nie warto”.

Ale i Stachura nie uwierzył, że

Nie warto.

Nie uwierzył, że warto być i żyć

Bardzo warto.

Rzucił się na sznur

Skruszył chwiejny

Życia mur.

Zapomniał się

W zabójczej psychodelii poezji.

Tylko cóż to za wzór,

Jakiż to wzór?

Warto zanurzyć się w życie

Nawet, gdy same dramaty

Nam pisze

I gdy beznadzieja oplata je skrycie.

Warto żyć

Warto być

Bardzo warto.

Lepsze nawet picie

I wycie

Że dusza boli

Że los partoli.

Stachura nie wierzył

Rzucił się na sznur

Ale cóż to za wzór?

Jakiż wzór?

Mamy przecież życie…

Jedno.

Taaa, pełna „konsekwencja”: Stachura pisał, że nie warto odbierać sobie życia, po czym to zrobił, ja z kolei pisałem, że warto żyć, a rzuciłem się na tory. Impuls, nagłe załamanie emocji? Jeszcze raz na koniec: sorry, że dziś dłużej, bo to mój bardzo osobisty tekst. Może nawet najbardziej?

BARTŁOMIEJ CZEKAŃSKI

7 komentarzy on Strzały Czekańskiego: Bóg pomylił Tomka Skrzypka ze mną, a ja już wtedy trenowałem z Tomkiem Jędrzejakiem
    Wert
    16 Oct 2019
     5:57pm

    Panie Bartłomieju,
    Za pewne zwykły kibic w komentarzu nie będzie tym kto dołoży jakąś istotną cegiełkę do tego, aby poradził Pan sobie z depresją, ale czasem warto się do tego wszystkiego zdystansować. Ja zawsze kiedy nic się nie udaje przypominam sobie zdjęcie, które zrobiła sonda Voyager opuszczając układ słoneczny. Obróciła się ona wówczas ostatni raz w stronę ziemii. Cała ziemia na tym zdjęciu to taki maleńki świecący punkcik. Ten punkcik to miejsce gdzie wszyscy którzy są, i którzy byli, przeżyli swoje życia. Ten punkt był miejscem ich wzlotów i upadków. O ten świecący okruch toczyli wszystkie wojny. Wszystkie marzenia, wszystkie osiągnięcia miały miejsce na czymś tak maleńkim… Tam żyli wielcy i zwyczajni… Nie wiem jak widzi to Pan, ale ja uważam, że z tamtej perspektywy nasze problemy są tak małe, że niezauważalne. A skoro tak jest to czy warto się tym wszystkim przejmować? W tych trudnych chwilach chyba lepiej spojrzeć na wszystko z tej perspektywy i zdać sobie sprawę, że to wszystko jest niewiele znaczące i po prostu żyć z dystansem do tych wszystkich „niezauważalnych” problemów.
    Skupmy się za tym na tym, żeby cieszyć się tym co jest:)
    Ateista.

    Wojtek
    16 Oct 2019
     7:44pm

    Bartek, k… teraz już wiem dlaczego nie było Twojego felietonu w TŻ. Przepraszam ze mówię do Ciebie na Ty ale przez te wszystkie lata czytania i słuchania Ciebie mam wrażenie ze jesteś dla mnie jak ktoś z rodziny. Ktoś kogo znam bardzo dobrze. Naprawdę wiem co czujesz. Przechodziłem to. Masz racje ze możemy pozbierać się ze wszystkiego ale nie będziemy już tacy sami. Nie tacy sami ale czy gorsi? Możemy być dzieki temu lepsi, silniejsi. Walcz, masz dla kogo. Skoro mi się udało a jestem tylko doparowym to Ty liderze tym bardziej dasz radę. W przyszły wtorek chce Cię znów widzieć w TŻ. Bez Ciebie tej gazecie czegoś brakuje.

    Dakotapol
    16 Oct 2019
     7:46pm

    Panie Bartłomieju , w inny sposób i Z innych przyczyn miałem podobne odczucia 2 lata temu . Ale z perspektywy czasu czuje że życie pomimo wszystko jest piękne i warto żyć. Choć by po To by innym dawać sile , pomoc i nadzieję. 3 mam kciuki

    MICHAŁ
    16 Oct 2019
     7:47pm

    Panie Bartku, pozdrawiam z Ostrowa Wlkp. Czytałem Pana już lata temu, w Tygodniku Żużlowym. Zawsze odbierałem Pana pozytywnie. Byłoby mi naprawdę smutno, gdyby Pana plan zagłady własnej osoby się powiódł. Każdy z nas ma swój własny świat, który jest ukryty w zakamarkach naszego umysłu i dostępny tylko dla nas. To on nas prowadzi do wielu ważnych życiowych wyborów. Czasem też i tych tragicznych. Mam wielką nadzieję, że najgorsze za Panem. Może to nie jest ważne w obliczu Pana osobistych problemów, ale proszę mieć świadomość, że Pana działalność dziennikarska, Pana praca, sprawia nie jednej osobie radość. Ja Pana z przyjemnością czytam zawsze. Jeśli w naszym życiu trwa przeciąganie liny, między siłami dobra i zła, to liczy się w tej walce wszystko. Pana felietony są np. dla mnie dłonią, która ciągnie linę w dobrą stronę. Ja do Pana wysyłam zwrotnie pozytywną wibrację, która niech i Pana pociągnie ku dobremu. Choćby o milimetr. A z Dadosem, Kurmankiem, Romankiem, Ogórem czy trenerem Skrzypkiem i z wieloma innymi jeszcze, w swoim czasie stworzymy jeszcze piękny niebiański speedway. Oni na torze, ja i inni kibice na trybunach, a Pan to pięknie opisze, jak zawsze. Ale jeszcze nie dziś, jeszcze nie teraz, Panie Bartku. Wszystkiego dobrego!

    Kibic z Leszna
    16 Oct 2019
     8:58pm

    Witam. Panie Bartku jako staly i stary Pana czytelnik powiem krótko. SZACUN OGROMY SZACUN.

    Wocker
    19 Oct 2019
     7:52pm

    Nie czytałem jeszcze nigdy takiego tekstu Bartłomieja Czekańskiego ale nie mogłem czytać bo takiego tekstu nie było. Słowa w tym tekście wynoszą Pana na Bohatera. Opisać swoje życie opisać swoją próbę samobójstwa tak jak Pan nikt by nie potrafił. Wielki szacun dla Pana za ten artykuł. Udało się miał Pan szczęście i widocznie to jeszcze nie czas na Pana. Więc proszę pisać dalej o żużlu o żużlowcach o kibicach i stadionach. Tutaj jest Pan warty przyrównania do pewnego pisarzyny który pisze bzdury i nie potrafi się do tego przyznać. Pan pisze nie dość że szczerze to jeszcze od serca są takie wyznania jak to. Czyli można być szanowanym i uczciwym redaktorem. Pozdrawiam i powtarzam jeszcze nie czas na Pana. w 2020 nadal czekamy na artykuły i wypowiedzi.

    Robert
    20 Oct 2019
     8:27pm

    Panie Bartku! A może po prostu Bartek – czytam Ciebie od lat chyba osiemdziesiątych jeszcze w „Sportowcu”. Co musiało się wydarzyć przez te wszystkie lata, że ten radosny pismak z tamtych lat stanął na krawędzi? Warto żyć!!! Pamiętaj, że po drugiej stronie te Twoje „wypociny” czytają tysiące ludzi i oni czekają na kolejny felieton. I chciałbyś ich, nas tego pozbawić? No wolne żarty! Tory to miejsce dla kolejarzy, a a nie dla Ciebie. Ty masz maszynę do pisania, no może komputer i lekkość słowa. Do roboty, bo czytelnicy czekają. Ze sportowym pozdrowieniem życzę radości życia.

    PS I powieś sobie półkę nad łóżkiem, możliwie nisko oczywiście. Chyba wiesz po co 🙂

Skomentuj

7 komentarzy on Strzały Czekańskiego: Bóg pomylił Tomka Skrzypka ze mną, a ja już wtedy trenowałem z Tomkiem Jędrzejakiem
    Wert
    16 Oct 2019
     5:57pm

    Panie Bartłomieju,
    Za pewne zwykły kibic w komentarzu nie będzie tym kto dołoży jakąś istotną cegiełkę do tego, aby poradził Pan sobie z depresją, ale czasem warto się do tego wszystkiego zdystansować. Ja zawsze kiedy nic się nie udaje przypominam sobie zdjęcie, które zrobiła sonda Voyager opuszczając układ słoneczny. Obróciła się ona wówczas ostatni raz w stronę ziemii. Cała ziemia na tym zdjęciu to taki maleńki świecący punkcik. Ten punkcik to miejsce gdzie wszyscy którzy są, i którzy byli, przeżyli swoje życia. Ten punkt był miejscem ich wzlotów i upadków. O ten świecący okruch toczyli wszystkie wojny. Wszystkie marzenia, wszystkie osiągnięcia miały miejsce na czymś tak maleńkim… Tam żyli wielcy i zwyczajni… Nie wiem jak widzi to Pan, ale ja uważam, że z tamtej perspektywy nasze problemy są tak małe, że niezauważalne. A skoro tak jest to czy warto się tym wszystkim przejmować? W tych trudnych chwilach chyba lepiej spojrzeć na wszystko z tej perspektywy i zdać sobie sprawę, że to wszystko jest niewiele znaczące i po prostu żyć z dystansem do tych wszystkich „niezauważalnych” problemów.
    Skupmy się za tym na tym, żeby cieszyć się tym co jest:)
    Ateista.

    Wojtek
    16 Oct 2019
     7:44pm

    Bartek, k… teraz już wiem dlaczego nie było Twojego felietonu w TŻ. Przepraszam ze mówię do Ciebie na Ty ale przez te wszystkie lata czytania i słuchania Ciebie mam wrażenie ze jesteś dla mnie jak ktoś z rodziny. Ktoś kogo znam bardzo dobrze. Naprawdę wiem co czujesz. Przechodziłem to. Masz racje ze możemy pozbierać się ze wszystkiego ale nie będziemy już tacy sami. Nie tacy sami ale czy gorsi? Możemy być dzieki temu lepsi, silniejsi. Walcz, masz dla kogo. Skoro mi się udało a jestem tylko doparowym to Ty liderze tym bardziej dasz radę. W przyszły wtorek chce Cię znów widzieć w TŻ. Bez Ciebie tej gazecie czegoś brakuje.

    Dakotapol
    16 Oct 2019
     7:46pm

    Panie Bartłomieju , w inny sposób i Z innych przyczyn miałem podobne odczucia 2 lata temu . Ale z perspektywy czasu czuje że życie pomimo wszystko jest piękne i warto żyć. Choć by po To by innym dawać sile , pomoc i nadzieję. 3 mam kciuki

    MICHAŁ
    16 Oct 2019
     7:47pm

    Panie Bartku, pozdrawiam z Ostrowa Wlkp. Czytałem Pana już lata temu, w Tygodniku Żużlowym. Zawsze odbierałem Pana pozytywnie. Byłoby mi naprawdę smutno, gdyby Pana plan zagłady własnej osoby się powiódł. Każdy z nas ma swój własny świat, który jest ukryty w zakamarkach naszego umysłu i dostępny tylko dla nas. To on nas prowadzi do wielu ważnych życiowych wyborów. Czasem też i tych tragicznych. Mam wielką nadzieję, że najgorsze za Panem. Może to nie jest ważne w obliczu Pana osobistych problemów, ale proszę mieć świadomość, że Pana działalność dziennikarska, Pana praca, sprawia nie jednej osobie radość. Ja Pana z przyjemnością czytam zawsze. Jeśli w naszym życiu trwa przeciąganie liny, między siłami dobra i zła, to liczy się w tej walce wszystko. Pana felietony są np. dla mnie dłonią, która ciągnie linę w dobrą stronę. Ja do Pana wysyłam zwrotnie pozytywną wibrację, która niech i Pana pociągnie ku dobremu. Choćby o milimetr. A z Dadosem, Kurmankiem, Romankiem, Ogórem czy trenerem Skrzypkiem i z wieloma innymi jeszcze, w swoim czasie stworzymy jeszcze piękny niebiański speedway. Oni na torze, ja i inni kibice na trybunach, a Pan to pięknie opisze, jak zawsze. Ale jeszcze nie dziś, jeszcze nie teraz, Panie Bartku. Wszystkiego dobrego!

    Kibic z Leszna
    16 Oct 2019
     8:58pm

    Witam. Panie Bartku jako staly i stary Pana czytelnik powiem krótko. SZACUN OGROMY SZACUN.

    Wocker
    19 Oct 2019
     7:52pm

    Nie czytałem jeszcze nigdy takiego tekstu Bartłomieja Czekańskiego ale nie mogłem czytać bo takiego tekstu nie było. Słowa w tym tekście wynoszą Pana na Bohatera. Opisać swoje życie opisać swoją próbę samobójstwa tak jak Pan nikt by nie potrafił. Wielki szacun dla Pana za ten artykuł. Udało się miał Pan szczęście i widocznie to jeszcze nie czas na Pana. Więc proszę pisać dalej o żużlu o żużlowcach o kibicach i stadionach. Tutaj jest Pan warty przyrównania do pewnego pisarzyny który pisze bzdury i nie potrafi się do tego przyznać. Pan pisze nie dość że szczerze to jeszcze od serca są takie wyznania jak to. Czyli można być szanowanym i uczciwym redaktorem. Pozdrawiam i powtarzam jeszcze nie czas na Pana. w 2020 nadal czekamy na artykuły i wypowiedzi.

    Robert
    20 Oct 2019
     8:27pm

    Panie Bartku! A może po prostu Bartek – czytam Ciebie od lat chyba osiemdziesiątych jeszcze w „Sportowcu”. Co musiało się wydarzyć przez te wszystkie lata, że ten radosny pismak z tamtych lat stanął na krawędzi? Warto żyć!!! Pamiętaj, że po drugiej stronie te Twoje „wypociny” czytają tysiące ludzi i oni czekają na kolejny felieton. I chciałbyś ich, nas tego pozbawić? No wolne żarty! Tory to miejsce dla kolejarzy, a a nie dla Ciebie. Ty masz maszynę do pisania, no może komputer i lekkość słowa. Do roboty, bo czytelnicy czekają. Ze sportowym pozdrowieniem życzę radości życia.

    PS I powieś sobie półkę nad łóżkiem, możliwie nisko oczywiście. Chyba wiesz po co 🙂

Skomentuj