Lewandowski: Prezes Stępniewski wali pięścią w stół, ale kumpli tym nie zyska

Polski kibic żużla przyzwyczaił się do wysokich standardów, czyli rywalizacji największych gwiazd. Żużel bez obcokrajowców, z procedurą „gościa” i pustymi trybunami bez wątpienia stanie się mniej atrakcyjny i może nie przypaść do gustu szerszej publiczności. Wtedy po pierwszej fali entuzjazmu, przyjdzie rozczarowanie, narzekanie i szukanie nowego hobby.

Słyszę, że ekstraliga musi wystartować, bo wciąż do zgarnięcia jest kasa z telewizji, samorządu i od sponsora tytularnego ligi. Wojciech Stępniewski, szef Ekstraligi Żużlowej, ma w tym również swój partykularny interes. Jeśli ekstraliga nie wystartuje, a jej przyszłość stanie pod wielkim znakiem zapytania, wówczas w ramach cięć etatów i pozbywania się instytucji zbytecznych, Stępniewski  może stracić robotę. Wali więc pięścią w stół. Krzyczy, że jego ekstraliga jako jedyna ma plan startu, do tego jest najbogatsza, najlepsza, najbardziej profesjonalna i żywi cały żużlowy świat. W akcie poddaństwa reszta biedoty powinna klęknąć, pocałować go w pierścień, nabrać pokory i uczyć się jak robić dobry speedway. Szef ekstraligi jeńców nie bierze. Idzie ostro po bandzie. Koniecznie chce doprowadzić do startu ekstraligi. Rozumiem, aczkolwiek spoglądając na wszystkich z wyższością i z perspektywy siły, prędzej wzbudzi strach niż szacunek. Tym sposobem trudno o zawarcie międzynarodowych kompromisów. Jeszcze trudniej, gdy ligi z Danii, Szwecji i Wielkiej Brytanii przedstawia się jako piąte koło u wozu, a zawodnikom zagranicznym przystawia się lufę do skroni. To nie są negocjacje, to zwykły terror.

Gra toczy się o wielką stawkę. Dla ekstraligi to walka o przetrwanie w obecnym kształcie. Wprowadzony w trybie ekspresowym regulamin opiera się o system nakazów i rozkazów. Jest bardziej konfrontacyjny niż koncyliacyjny. A czy część żużlowców może czuć się zdradzona? Może! A czy może mieć dylematy rodzinno-kwarantannowe? Może! W końcu też nie wszyscy muszą przystać na obniżkę kontraktów. Wolę jednak kompromis niż otwartą wojnę. Tym bardziej, że w czasie epidemii nic nie jest pewne. Obrót spraw jest bardzo dynamiczny. Przepisy zmieniają się z dnia na dzień, więc stawianie ekstraligowych interesów na ostrzu noża może czasami nie popłacać.   

Wirus w dalszym ciągu straszy. Zagrożenie będzie raz większe, innym razem mniejsze. Raz bliżej, a raz dalej, lecz wciąż będzie obecne. Wirusolodzy ostrzegają, że pochopne otwarcie gospodarki i nierozsądne zachowanie ludzi może spowodować, że w końcówce maja ilość osób zakażonych drastycznie wrośnie. A wtedy znowu grozi nam zamknięcie w domach i zawieszenie żużlowych rozgrywek. Sytuacja może się dramatycznie odwrócić. My pożegnamy tegoroczny żużel, a Szwedzi i Duńczycy mogą pojechać bez większych przeszkód. Żyjemy w czasach, w których niczego nie możemy być pewni. Pamiętajmy też, że na arenie międzynarodowej nie jesteśmy sami, a nasze plany zależą również od planów FIM. Polski żużel wymachuje szabelką na lewo i prawo. Żeby zaraz BSI z FIM-em nie ukróciła tej radosnej szarży i nie wpasowała się ze swoimi terminami w ekstraligowy kalendarz. Na permanentnej wojnie ze wszystkimi stopniowo będziemy tracić siły, zapał i w końcu się wykrwawimy.

Widzę, że panowie prezesi nagle poczuli moc. Napinają muskuły i gdzieniegdzie próbują przywoływać żużlowców do porządku. Obcokrajowców każą skoszarować w Polsce na kilka miesięcy. Biorą pod uwagę, że nie będą płacić, więc zabierają zawodnikom możliwość poskarżenia się i rozwiązania umów kontraktowych. I do tego głoszą brutalne hasła, w myśl których kto nie chce jeździć w Polsce niech spada i w ogóle jest nic nie rozumiejącym łajdakiem i egoistą. A to przecież prezesi zrobili z zawodników milionerów, żużlowych bożków, nadskakiwali im i dopieszczali jak tylko potrafili najlepiej. Czyżby byli nieszczerzy? Spokojnie, kiedyś bitewny kurz opadnie. Wyleczymy się z koronawirusa. Myślę, że żużlowcy będą pamiętali, kto w trudnych czasach zachowywał się racjonalnie i przyzwoicie, a komu nie starczyło wyobraźni. Jestem niemal przekonany, że lada moment wrócimy do czasów, kiedy prezesi znowu będą sobie wyrywać zawodników, proponując coraz większe pieniądze. Mam wrażenie, że taka jest specyfika zawodowego sportu i nie wierzę, że epidemia cofnie nas do czasów, gdy w rywalizacji liczył się sam udział, a nie tylko sukcesy, medale i sława. Można więc walić pięścią w stół, mądrzyć się i upokarzać dotychczasowym partnerów, ale w końcu przyjdzie moment, że trzeba będzie spojrzeć im prosto w oczy lub samemu pójść po prośbie.

Dziwny jest ten nasz żużlowy światek. Taki odrealniony. Spoglądam na piłkarskie podwórko i widzę, że tam również przygotowują się do wznowienia rozgrywek. W Polsce, Niemczech, Hiszpanii i Anglii składy drużyn będą takie same jak przed zamrożeniem rozgrywek. Przepisy gry również pozostaną identyczne, poza oczywistym reżimem sanitarnym. W naszym żużlowym piekiełku chaos totalny. Konflikty przeradzają się w wojenki. Dotychczasowe regulaminy idą do kosza. W nowych przepisach pojawiają się straszydła typu „gość”, a nawet dwóch „gości”, co mocno skomplikuje odbiór dyscypliny przez mniej wprawionych kibiców. Do tego istnieje prawdopodobieństwo, że zmienią się składy poszczególnych drużyn, co przewietrzy układ sił. Zagranicznych zawodników traktuje się jak niewolników zatrudnionych do zbierania bawełny, a Polacy nie mają wyboru i jeśli chcą jeździć na żużlu to muszą zgodzić się na dyktat prezesów. Zaraz narażę się na komentarze, że żużel to przecież nie piłka nożna. Nie da się ukryć. W świecie futbolu nikt na taki chaos sobie nie pozwala.

DAWID LEWANDOWSKI