Żużel. 17. rocznica śmierci Kurmanka, herosa o delikatnym wnętrzu

To już 16 lat, a pamiętam jakby to było wczoraj. Jak ten czas mija.
Na szczęście nie umiera ten, co trwa w pamięci żywych.

Nie mogę odżałować tego zawodnika. Tu już kupę lat, ale wciąż mam takie przeświadczenie, że gdyby tylko z Rafałem już od momentu bycia juniorem, siadł do współpracy dobry menadżer i psycholog, to ten zawodnik zrobiłby międzynarodową karierę. Był od niej o krok.

Pamietam Kurmanka…..jak.pojechalem na mecz do Leszna to tylko Kurmanek bronil honoru Falubazu….16 pkt. Wtedy zrobil…szkoda wielki talent…a w tym sezonie co sie powiesil mu nie szlo i.mial.dosc nagonki

witam ,Rafał był moim idolem na nim się wychowałem, widziałem na własne oczy to co zrobił w Gnieźnie i nie zapomnę jako dzieciak skalalem z radości, tych min kibiców w Gnieźnie ,jaka czułem dumę gdy pojechał w Chorzowie w Gp
Jechałem z ojcem na mecz Z unią, dla mnie to miało być żużlowe święto ..i informacja w radiu zachód że Rafał się powiesil , nie zapomnę tego do końca życia, noce płaczu żalu…jedziesz zawsze z nami Rafał

„uma paloma blanka, nikt nie ********* Kurmanka”

Rafał miał niesamowity talent, zazdrościłem sąsiadom takiego zawodnika. Oglądało się go z przyjemnością. Miał też poważną wadę – tak jak Hlib nie potrafił poradzić sobie z popularnością. Obaj mieli te same problemy. Paweł pobił się z policjantem, Rafał z barmanem miesiąc przed tragedią. Wiedział że toczy się przeciw niemu postępowanie karne za pobicie, teraz jeszcze złapali go „pod wpływem”. Zostanie zjedzony przez media i kibiców. Młodość ma swoje prawa… Co innego być szarym człowiekiem i robić to co się chce, a co innego być gwiazdą non stop na dywaniku, gdy media i kibice śledzą każdy twój krok. Czekają na każde twoje potknięcie, błąd które będzie „ważyło” więcej niż błąd zwykłego człowieka… Wyobraźcie sobie że musicie być cały czas grzeczni, ułożeni, robić wszystko pod publiczkę a w głowie hormony buzują. Chcesz robić to co rówieśnicy – imprezować, podrywać panienki, wypić piwko, a nie możesz bo za rogiem czeka ktoś kto cię obsmaruje i wyjdziesz na kobieciarza czy alkoholika. Szczególnie przy takim poziomie dziennikarstwa jak dziś, kiedy takie newsy dobrze się sprzedają, gwarantują lajki. Oczywiście że jest to oburzające, ale mimo wszystko wchodzi się na taki artykuł, czyta i komentuje gwarantując tym samym autorowi zysk. A ten zależny jest dziś od ilości wejść. Tak buduje się tzw. „ekspertów dziennikarstwa” – wiecie chyba o kogo chodzi… Dzisiaj zawodnicy mają jeszcze trudniej zapanować nad emocjami. Nie wszyscy wytrzymują. Dlatego zanim coś się naskrobie lepiej się dwa razy zastanowić, bo można skrzywdzić człowieka. Nagonka nikomu nie pomaga. Pozdrawiam z tego miejsca Maksyma, Maćka, Piotrka a nawet Bartka któremu też się oberwało wczoraj za wizytę A.D. Pamiętajcie – to też są młodzi zawodnicy. Mogą brać każde słowa za bardzo „do siebie”, a nie chcemy chyba kolejnej tragedii. Nikt nie wie co siedzi w ich głowie – nie jesteśmy przecież psychologami, lekarzami czy psychiatrami. Młody człowiek żyjący pod ciągłą presją pod wpływem impulsu, chwilowego kryzysu może zrobić różne rzeczy. A wtedy nawet najbliżsi nie będą w stanie mu pomóc… Trzeba zrobić wszystko by śmierć Kurmanka, Dadosa, Romanka, Jędrzejaka nie poszła na marne. Żużlowcy to żywi ludzie… jeszcze… szanujmy ich, bo bez nich nie byłoby czego oglądać.

Miałem okazję spotkać Rafała kiedyś. Na zawsze w Naszej pamięci.

bardzo mądre, wyważone słowa – dziękuję

Minęła też 4 rocznica śmierci Krystiana Rempaly ale nikt o tym nie pisze, smutne

Panie Przemku
takie zdanie
Zakończył jak gość itd…..
Żenujące zwarzywszy na treść artykułu !!!

Nie pamiętam ile miałam wtedy lat, z 10-12 może Rafał przyjechał na festyn do nas do Sulechowa ale prywatnie. Pił piwko a moja mama podeszła i zapytała się czy może zrobić sobie ze mną zdjęcie bo jest moim idolem. Biedny schował szybko piwo za siebie. Ani ja ani moja mama nie pomyśleliśmy o nim źle. Ot młody chłopak chce się napić, wolne ma w końcu …. szkoda że ludzie nie podchodzą tak do tych naszych chłopaków jak do normalnych ludzi.

Kurmanski odjechal w angielskiej lidze tylko trzy mecze, ale miejscowi kibice polubili go od razu. Oto co w Anglii pisali o Kurmanku:
Kurmański pojawil sie w Anglii 12 maja 2004 aby zadebiutować w druzynie “Rudzikow” ze Swindon w meczu Elite League w Poole. Po ponownym spotkaniu z Piratami, podczas którego znający się na rzeczy bywalcy Abbey naprawdę go polubili, pochodzacy z Zielonej Góry chlopak, wystapil 27 maja w barwach Swindon po raz trzeci i ostatni w meczu u siebie z Eastbourne
W drugim biegu upadl na trzecim wirazu, ale szybko doszedł do siebie aby pilotowany na prowadzeniu przez kapitana zespolu Leigh Adamsa odnieść zwycięstwo pięć wyścigów później,. W biegu jedenastym Kurmanek nie zaliczyl zadnego punktu ale caly mecz zakończył w pieknym stylu zwyciezajac w przedostatnim wyscigu majac za soba kolege z druzyny, Andy Smitha. Jego radosc byla widoczna dla wszystkich zgromadzonych na trybunach gdy piescia uderzal w powietrze, a w parking usmiechnal sie od ucha do ucha.
Następnego ranka zanim powrocil do Polski, manager zespolu, Alun Rossiter, pomógł Kurmankiemu zabandażować otartą nogę, którą zranil podczas dwóch upadków,. Niestety, wczesnym popołudniem w niedzielę 30 maja nadeszła nieprawdopodobna wiadomość, że Rafał odebrał sobie życie. To był straszny szok dla wszystkich związanych z angielskim klubem i nie tylko. Chociaż był głęboko poruszony po strasznych wieściach;, zespol ze Swindon pojechał w nastepnym meczu z wielką pasją, by triumfować 47-43 w Coventry. Zwycięstwo trafnie oddane zostalo pamięci sympatycznego Polaka, który w trzech meczach w drużynie zebrał 13 punktów, co dawalo średnią 4,67.