Po bandzie. Zespół piłkarski buduje się od tyłu, żużlowy też. I o wpadkach słówko

No i obalone zostały na dzień dobry różne pandemiczne teorie. Taka, dla przykładu, że skoro tym razem można się było szykować do sezonu wyłącznie na własnym podwórku, to na obcych może być obciach. Hej, tu jeżdżą najlepsi goście na świecie, każdy jeden to jakiś globalny champion. Poza tym tory – są te same od lat. Nie dość, że obeznane, obkopane i obwąchane z każdej strony, to jeszcze wygłaskane i wywalcowane. Jak ktoś w gazie, to wszędzie pojedzie. Chociaż…

Przede wszystkim nie zapominajmy, że akurat speedway jest taką dyscypliną, która nie przejmuje się kompletnie teorią sportu. Wymyka się spod jej reguł. A jeśli ktoś wpadł na pomysł, że oto z powodu pandemii i zamknięcia drużyn na własnych obiektach może być trudniej poza miejscem zamieszkania, to już na dzień dobry dostaliśmy kilka przykładów zaprzeczających. Kompletny Łaguta pod Jasną Górą, Fogo Unia z Pawlickim i Sajfutdinowem w Gorzowie, czy Falubaz, który efektownie zdobył Rybnik, by później zginąć u siebie z rąk częstochowian. I teraz mogą sobie ludzie wyobrażać, jak bardzo cienki jest ROW, skoro tak sromotnie uległ drużynie, co na własnym torze ledwo wyszła z trzydziestki. Spokojnie, mecz meczowi nierówny, a tydzień tygodniowi. To nie jest dobry sposób na porównywanie potencjałów, bo się można zdziwić. Zresztą, spójrzcie na wspomnianego Pawlickiego czy Doyle’a. Jeśli po pierwszym meczu Włókniarza, domowym z GKM-em, coś mogło martwić częstochowian, to marna prędkość męczącego się na torze Jasona. Nawet niektórzy próbowali już ukuć teorię, że tak czule opiekował się kolegami z pary, ubezpieczał ich. A on o swoje walczył, odpychając się nogami od toru, nie bądźcie tacy naiwni. Co było tydzień później w Zielonej Górze? Komplet i prędkość. Dominacja. Podobnie rzecz ma się ze wspomnianym Pawlickim. Najpierw w Gorzowie zgubił tylko oczko i to na samej kresce ze Zmarzlikiem, by w miniony poniedziałek przez całe zawody nie móc znaleźć szybkości na swoim torze. Taka ciekawostka. No, zawsze też możecie się uprzeć, że domowym torem Piotra jest jednak ta agrafka bez licencji na ranczu taty…

Tak czy siak, dajmy sobie spokój z wszelkimi teoriami w żużlu. Choć ja swoją też mam. Otóż biegli w temacie mawiają, że zespół piłkarski buduje się od tyłu, mianowicie od formacji obronnej. I żużlową ekipę też należy budować od tyłu – to znaczy od formacji młodzieżowej, z ostatnimi numerami. Wystarczy zerknąć na rozstrzygnięcia pierwszej rundy. A po każdym sezonie na dokonania poszczególnych ogniw najlepszej krajowej ekipy. I w roku Drużynowych Mistrzostw Pandemii, zobaczycie, też się nic nie zmieni. Podobnie jak spełnienie oraz zadowolenie po meczach najskuteczniejszych zawodników swoich przegranych zespołów, co niektórych może mierzić. Sami zwróciliście uwagę, że Grisza był uśmiechnięty od ucha do ucha we Wrocławiu, a Zmarzlik zadowolony w Lublinie. Choć ich drużyny dostały mocno po głowie. No ale żużel to sport indywidualny. Ważne jest to, co na koncie drużyny, jednak ważniejsze, co na koncie osobistym. Jak w życiu.

Aha, możemy też obalić jeszcze jedną teorię. Że starty z trzeciego i czwartego pola na dzień dobry to prosta droga spod bandy do samozagłady. Spójrzcie, jak w Lublinie poradził sobie z tematem Hampelek. Bo rozmiar, wbrew innej popularnej teorii, też ma znaczenie. Rozmiar kapelusza!

A więc nie numer startowy się liczy, lecz klasa zawodnika. Jarek to w ogóle większy cwaniak pod taśmą, o czym powszechnie wiadomo. Tymczasem najszybszym sprzęgłem ziemi leszczyńskiej ogłosił się w poniedziałek Janusz Kołodziej. Niektórzy zgłaszali tam pretensje do różnych startów, których sędzia nie przerywał. Jeśli o mnie chodzi, nie próbuję już nawet tego zrozumieć. To znaczy jedną próbę jeszcze podjąłem, prosząc dziennikarza, by wykręcił do pana Leszka z prośbą o wyjaśnienie, jakie wytyczne, gdy chodzi o procedurę startową, obowiązują w bieżącym sezonie. No i kolega został odesłany do przewodniczącego, by ten wyraził zgodę na zajęcie stanowiska przez pana Leszka. I tak, w końcu, sprawa się rypła. Z czego mniemam, że to rzeczywiście trudny temat… Dobrze, że nie jestem stroną, a tylko beznamiętnym obserwatorem rzeczywistości.

Przy okazji. Hit leszczyńsko-wrocławski nie był taki zły, a wrocławianie stawiali się bardziej niż by na to wskazywał wynik. A co by było, gdyby w miejsce wolnego Kurtza startował Hampel? Pewnie to, co w poprzednim sezonie. Nie zapominajcie też, że w Betard Sparcie wiele się może zmienić. Bo za kilka tygodni może ona stracić Maksyma Drabika. Nawiasem mówiąc – coraz mniej rozumiem, jaką legitymację mają członkowie Trybunału Arbitrażowego przy PKOl-u, prawnicy, by oceniać głównie jednak medyczne aspekty odwołania zawodnika.    

Grunt, żeby było wesoło. Mnie zaciekawiła zeszłotygodniowa transmisja z meczu Eltrox Włókniarz – MrGarden GKM, a dokładniej rzecz biorąc, statystyki przytoczone przez jednego z komentatorów. Nie powiem, wydały mi się podejrzane. Chodziło o zdobycze punktowe Przemysława Pawlickiego i Krzysztofa Buczkowskiego na częstochowskim torze w poprzednich latach. W zasadzie bardzo zbliżone w obu przypadkach. Jak słyszeliśmy, pan Przemysław uzbierał tam najwięcej siedem punktów, ale zdarzały się też trzy, cztery, a nawet jeden czy jakoś tak. I podobnie miała się rzecz z Buczkiem. Jakieś marne dwa oczka, cztery, pięć. W każdym razie nigdy więcej. Krótko mówiąc, zaciekawiło mnie, że mowa o dwóch jednak klasowych zawodnikach, tymczasem pod Jasną Górą żadnemu nie udało się ustrzelić nigdy dwucyfrówki. Wiecie, dlaczego? Okazało się, że te przytoczone dane to nie były punkty, tylko… ich numery startowe.  

No tak, gdy był jeszcze Pawlicki młodzieżowcem, to raz przywiózł tych punktów siedem. A później to już równia pochyła tylko…

Wpadki, błędy – ludzka rzecz. To przecież idzie wszystko na żywo. Podobnie są zaskakiwani żużlowi arbitrzy. Muszą w ułamku sekundy ocenić, czy start był trefny czy nie i uderzyć w przycisk albo nie. Po czym zmówić paciorek za słuszność powziętej decyzji. A Wy? Zanim krzykniecie pod adresem sędziego „co za debil”, potrzebujecie 10 minut rozkminy i 15 powtórek w zwolnionym tempie.

A więc każdy ma coś za uszami. Mnie ktoś ostatnio wytknął, że napisałem, iż we Wrocławiu nie chcieli DUŻEJ czekać na odzyskanie formy przez Milika i Lebiediewa. No tak napisałem – przyznaję. Nawet do dziś mam przekonanie, że podczas adiustacji poprawiałem na DŁUŻEJ, pamiętam ten moment, ale… Gdzie indziej leży problem. Otóż domową klawiaturę mam już nieco zdezelowaną, ona pracuje na trzy zmiany niemalże, jak kominy w fabryce. No i akurat pod przycisk „l” jakiś okruszek się dostał. Nie, że taki brudas ze mnie, po prostu, powtarzam, muszę dużo pracować. Nawet w czasie jedzenia zdarza się pisać, co generalnie wskazane nie jest i stoi w sprzeczności z reżimem sanitarnym. Więc później wychodzą takie farfoce, jeśli nie uderzę w elkę z siłą wodospadu. Sorry – farfocle.    

Nic to, dawno temu w Gazecie Wrocławskiej koleżanka z działu miejskiego chciała napisać, że jakaś pani złapana w autobusie bez biletu zaczęła „robić kanarowi łaskę”. No ale w druku ukazało się nieco inaczej.

WOJCIECH KOERBER