Żużel. Szczepaniak: Większości z nas nie było po drodze na Gliwicką (WYWIAD)

Rekin stał się Wilkiem. Mateusz Szczepaniak, po obiecującym, choć zarazem dołującym sezonie w Rybniku, postanowił zmienić klimat, na jego zdaniem, bardziej sprzyjający. Ostatni rok dał mu wiele przemyśleń i nauki na przyszłość, choć jak mawiają światlejsi – najtaniej i najskuteczniej uczyć się na cudzych błędach. Nie wybrał rodzinnego Ostrowa. Postanowił nadal szczerzyć kły, tym razem na Podkarpaciu, jako krośnieński Wilk.

Ogłosiłeś najpierw, że nie wystąpisz kolejny rok w Rybniku, a potem przenosiny do Krosna. Za ciężkie powietrze, niezdrowe?

Jeśli chodzi o klimat i powietrze, to w Rybniku bardzo pasowały mi od samego początku. W tym przypadku o decyzji przesądziły różne inne przeszkody. 

W trakcie sezonu rozbrajająco szczerze i z lekkim rozczarowaniem przyznawałeś, że gdyby decydował trener, startowałbyś częściej…

Nie tylko to. Dużo rzeczy miało znaczenie. Skumulowało się i musiało eksplodować. Rybnickim kibicom życzę jak najlepiej, jednak dla siebie nie widziałem już miejsca w zespole. Większości z nas nie było po drodze na Gliwicką. 

Duża rewolucja kadrowa w ROW-ie. Odeszli Lambert, Lebiediew, ale też Kacper Woryna, głośno mówi się o sporze Milika z prezesem względem długości zawartego kontraktu?

Tegoroczny klimat w klubie chyba nikomu nie sprzyjał. Myślę, że żaden z zawodników nie rozmawiał o kolejnych startach i na tym poprzestańmy. Ja również należę do tej licznej grupy.

Wracając jednak do twoich rezultatów – sezon mimo, iż z perturbacjami, to jednak obiecujący?

Nie mnie to oceniać. Sezon w ekstralidze był ciężki, ale myślę że dał też sporo doświadczeń. Jakieś punkty zdobywałem. Znam jednak siebie. Jestem przekonany, że gdybym miał spokój w głowie, to rezultaty mogły być jeszcze lepsze. Brakowało zaufania. Mimo to udawało się skutecznie powalczyć z wyżej notowanymi zawodnikami. Generalnie na brak ofert z pierwszej ligi nie mogłem narzekać.

Trochę namieszał przepis o zawodniku do lat 24?

Bardziej chyba obcokrajowcom niż nam Polakom – na szczęście. Na pewno chciałem zostać w Ekstralidze, ale na ten moment nie było tam dla mnie miejsca. Zaakceptowałem ten stan. 

Po latach historia nie zatoczyła koła, nie wróciłeś do gniazda?

Moje gniazdo, gdzie zdawałem licencję, to była Polonia Piła (śmiech). Przed podjęciem decyzji zaś rozważałem miejsce, gdzie zarząd klubu podejdzie do sezonu ze spokojem. Gdzie na treningach nie będziemy musieli się ze sobą ścigać i niczego nikomu udowadniać. Nie chciałem trafić do miejsca, w którym będziemy walczyć ze sobą w drużynie. Z punktu widzenia zawodnika to nigdy nie daje rezultatów. Widać na przykładzie innych zespołów, że tam gdzie jest spokój i można na treningach współpracować – tam są efekty. Gdy rywalizujemy psuje się atmosfera, pojawiają kwasy, według mnie to nie jest dobra metoda. Krosno ma taki dobry pomysł na zespół i myślę, że się w nowym miejscu świetnie zaaklimatyzuję. 

Czyli generalnie, trening nie jest po to żeby się ścigać?

No tak. Trening jest od tego, żeby sprawdzić ustawienia a nie bać się jakichkolwiek zmian, bo można stracić miejsce w składzie meczowym. Tak było w Rybniku. Z każdego treningu notatki, każdy bieg z mierzonym czasem. To nie było najlepsze. Jeśli jest odwrotnie. Ze spokojną głową możesz sprawdzić, przetestować, dokleić – wtedy przychodzi poprawa. Przeważnie te pierwsze próby nie są idealnie trafione, bywają dużo gorsze od poprzednich, ale potrzeba czasu i testów. Bez presji. W Rybniku na dobrym poziomie jechał tylko Robert Lambert, który wziął udział bodaj w czterech treningach. Co tu więcej dodać. 

Rekordowe kontrakty, nowe składy, plany i cele, a co jeśli wiosną dojdzie do powtórki z rozrywki i trzeba będzie te rekordy renegocjować?

Myślę, że kluby po tegorocznych doświadczeniach są już tego świadome i nie podpisują niczego na wyrost. Mimo wszystko jednak nie wykluczam takiej możliwości. Generalnie, my zawodnicy, niewiele mamy w tej kwestii do powiedzenia. W tym roku udało się powalczyć w naszym imieniu Krzyśkowi Cegielskiemu. Wypracował akceptowalny kompromis. Żyję nadzieją, że to tylko gdybania i do powtórzenia tej sytuacji nie dojdzie. 

Doszedł zawodnik do lat 24, ale w kwestii zabezpieczenia ilości startów dwójce Polaków wciąż nic się nie zmieniło. Nadal jeden może wystąpić jako kevlar?

Rzeczywiście. Było tak w przeszłości i nadal może się zdarzyć. Na szczęście znaczny odsetek prezesów zaczyna rozumieć sytuację i takie historie dzieją się rzadko. Coraz więcej racjonalnego myślenia i współpracy w tej materii. 

Fajnie byłoby na koniec kariery zawitać do rodzinnego Ostrowa i choćby sezon spędzić w domu?

Na razie jeszcze kariery nie zamierzam kończyć. Mam nadzieję trochę lat ścigania przede mną. Liczę, że przede mną dobry sezon, w spokojnym miejscu, a moje wyniki zadowolą kibiców.

Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiał PRZEMYSŁAW SIERAKOWSKI