Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin
Share on email
Share on whatsapp

Cała żużlowa kariera niemieckiego zawodnika, Sonke Petersena, stała przed nim otworem. Brutalnie przerwał ją wypadek podczas półfinału DMŚJ w Abensbergu w 2009 roku. Zawodnik doznał poważnej kontuzji – jego rdzeń kręgowy został przerwany, wskutek czego stracił czucie w nogach. Dziś, jak sam nam opowiada, prowadzi praktycznie normalne życie, a co najważniejsze – z tego życia czerpie „garściami” i jest optymistą.

 

Sonke, powiedz polskim kibicom co u Ciebie obecnie słychać?

U mnie wszystko bardzo dobrze, choć to być może zabrzmi dziwnie. Mieszkam obecnie przy swojej rodzinie. Zakończyłem swoje studia. Jestem inżynierem budowy maszyn. Znajduję się w momencie, kiedy właśnie poszukuję  pracy w rejonach Oldenburga. 

Powiedz, co trzeba zrobić, aby po zakończeniu kariery wskutek tak ciężkiej kontuzji i kompletnej zmianie funkcjonowania, znów się odbudować i znaleźć sens oraz ochotę do życia?

Nie odpowiem na to pytanie z prostego powodu. Każda z osób, która znalazła się w takiej sytuacji jak ja, musi sama znaleźć swoją drogę i swój sposób na dalsze życie. Najważniejsze to nie jest nawet jej znalezienie, ale w ogóle chęć jej szukania i nie poddawania się. Ja odnalazłem znowu w swoim życiu przyjemność, śmiech, radość oraz ochotę do życia. Tak naprawdę ochotę do życia zawsze miałem i to ona dodawała mi energii w tych najbardziej trudnych dla mnie momentach. 

Diagnoza, jaką po tak ciężkich wypadkach stawiają lekarze, nie jest łatwa dla pacjenta. Jak ty przyjąłeś wiadomość o tym, w jak trudnym miejscu w życiu nagle się znalazłeś?

Wiesz co… Ja tak naprawdę wiedziałem to zaraz po upadku. W głowie czułem, że nie jest dobrze i nie będzie. Nie czułem nóg i nie mogłem wstać. Starałem się to wtedy przyjąć na tyle spokojnie, na ile było to tylko możliwe. Pamiętam, że po operacji i wybudzeniu się z narkozy sytuację przedstawiła mi moja ówczesna partnerka, która była psychoterapeutką z zawodu. Lekarze dawali mi bardzo negatywną oraz deprymująca diagnozę. Pozbawioną jakichkolwiek pozytywnych rokowań na przyszłość. Nie dawali mi żadnych szans na jako takie życie. Było mi to obojętne. Wiedziałem, że i tak będę walczył. 

Obecnie prowadzisz praktycznie „normalne” życie…

Na ile to możliwe – tak. Normalnie jeżdżę autem, normalnie sprzątam, odkurzam i tak dalej. Nie ukrywam, że odkurzanie jest denerwujące, bo wykonując je z pozycji wózka inwalidzkiego zabiera trochę czasu. Sam w pełni samodzielnie prowadzę swoje skromne gospodarstwo domowe. Samodzielnie wykonuję wszystkie prace w moim mieszkaniu. Nie biorę też żadnych tabletek, a zdarzało się, że były nieodzownym elementem mojego życia. Już ich nie potrzebuję. Myślę, że moja droga, jaką przebyłem, pokazała też innym, że nigdy nie można się w życiu się poddawać. Uważam, że biorąc pod uwagę fakt, co było po wypadku, a jak jest teraz, pokazałem – nie ma rzeczy niemożliwych.

Zdaniem lekarzy, jak i postronnych osób, wykonałeś przez lata niezwykle ciężką pracę, aby znaleźć się w tym miejscu, w którym jesteś obecnie ze swoim zdrowiem. Co było Twoją motywacją?

Motywacją dla mnie było to, że chciałem nie być skazanym w przyszłości na czyjąś pomoc, tylko móc żyć samodzielnie. Wyobraź sobie, że osoby, które doznają takiego uszczerbku na zdrowiu jak ja, zazwyczaj uczestniczą dwa razy w tygodniu w terapii, która trwa po trzydzieści minut i to wszystko. Ja robiłem wszystko, aby dojść tu, gdzie jestem, tak naprawdę przez pięć lat, osiem miesięcy w roku, dzień w dzień, po sześć godzin… To powinno pokazać, jak bardzo byłem zdeterminowany do swojego fizycznego „zmartwychwstania”. Moja rehabilitacja pochłonęła również sporo środków finansowych. Mogłem wybierać – albo środki po wypadku przeznaczę – załóżmy – na dom i będę miał gdzie mieszkać albo w siebie i podejmę walkę o powrót do jako takiej sprawności. Wybrałem wyjście numer dwa i to też pokazuje, na czym najbardziej mi zależało. 

Z tego co mi wiadomo, to Sonke Petersen znów powrócił do motoryzacji. Są motocykle, są gokarty…

Tak, zgadza się. Jeszcze podczas rehabilitacji próbowałem już coś „działać” z quadami. Po powrocie do domu zacząłem próby z hulajnogą elektryczną. Później przyszła pora na gokarty. Wiadomo, to cztery kółka, człowiek może w głowie czuje się bezpieczniej. Kupiłem gokarta, dostosowałem do swoich potrzeb i zacząłem trenować. Szło i to na tyle dobrze, że zacząłem się ścigać w zawodach. Moje trzy starty w zawodach skończyłem każdorazowo w czołowej dziesiątce. Jak były gokarty, to pomyślałem – czas wrócić na motocykl i kupiłem z kolei pitbike’a, na którym jeżdżę z powodzeniem. Trenuję razem ze swoimi przyjaciółmi, Kaiem Huckenbeckiem oraz Rene Deddensem. Mamy fajne tory, a jak potrzebujemy bardziej skomplikowanych, to wymyślamy i budujemy nowe (śmiech).

Gdyby życie było do przeżycia raz jeszcze, to ponownie postawiłbyś na żużel?

Oczywiście. To nie jest nawet temat do dywagacji. Znowu chciałbym zostać żużlowcem. To była moja decyzja, aby zająć się profesjonalnie tym sportem, a doskonale wiemy, że wypadki są wpisane w jego uprawianie. Nie mam do nikogo pretensji za to, co się stało. Takie rzeczy należy brać w tym sporcie pod uwagę.

Z tego, co mi wiadomo, to dosyć szybko po wypadku pojawiłeś się w roli kibica na torze żużlowym…

Tak. Bodajże miesiąc po tym, co się stało pojechałem na zawody do Nordhastedt. Nie było to łatwe, ponieważ wtedy nie mogłem za długo wysiedzieć na wózku. Jeden z zawodników startował na moim motocyklu, a ja zawody oglądałem już jako kibic. Każdy chciał, aby było mi jak najmilej. Pamiętam, że Egon Muller wtedy nawet dla mnie zaśpiewał! Ja naprawdę nie obraziłem się, jak widać, na ten sport, a uciekanie przed nim nie ma sensu. Żużel jak się kochało, będzie kochać się zawsze.

Po Twoim wypadku były robione zbiórki społeczne i inne akcje, aby wspomóc finansowo Twoją rehabilitację. Chciałbyś komuś szczególnie podziękować za okazane wsparcie?

Na pewno chciałbym podziękować wszystkim, którzy mi wówczas pomogli. Nie byłoby fair, abym jednych wymieniał, innych nie. Każdy, kto mi pomógł, zasługuje ode mnie na to samo słowo dziękuję. Otrzymałem różnego rodzaju wsparcie, nie tylko to finansowe. Powiem więcej – na wsparcie mogę liczyć również dzisiaj, kiedy tak naprawdę z mojego punktu widzenia prowadzę normalne życie. 

Oprócz aktywności na gokartach czy piktbike’ach, czyli tej stricte fizycznej, jest również ta nazwijmy to „umysłowa” w niemieckim związku motorowym…

Zgadza się. Współpracuję obecnie z DMV gdzie zaczynałem swoje działania od bycia rzecznikiem młodych zawodników. Oprócz DMV działam jeszcze w komisji torowej Federacji FIM. Najwięcej radości jednak sprawia mi obecnie czas, kiedy mogę wjechać na tor żużlowy i przekazywać swoje wskazówki zawodnikom młodzieżowej kadry Niemiec. Oprócz tego jestem takim „głosem” doradczym w klubach MSC Diedenbergen oraz MSC Berghaupten. 

Sonke, nie mogę o to nie zapytać. W Polsce startowałeś w zespole Wybrzeża Gdańsk. Jakie wspomnienia masz z tego okresu?

Dla mnie, tak całkiem szczerze, to możliwość samego „teoretycznego” startu dla Gdańska i ścigania się na wysokim poziomie w polskiej lidze to było wyróżnienie oraz docenienie mojej osoby. Wystartowałem bodajże w sparingu, ale sama możliwość trenowania i bycia częścią takiej drużyny, to było bardzo wiele. Serdecznie pozdrawiam wszystkich, którzy mnie w Gdańsku pamiętają. 

Możemy na koniec z czystym sumieniem napisać – Sonke Petersen wygrał najważniejszy wyścig swojego życia? 

Nie wiem. My nigdy nie wiemy, co tak naprawdę jest w życiu tym najważniejszym wyścigiem, Być może tak. Wyścig może został wygrany, a może on jest początkiem dłuższego rajdu. Nigdy w życiu nie wiemy, co nas spotka i co nas czeka. Ja w życiu cały czas walczę, pozytywne jest bardzo to, że teraz zdecydowanie na innych frontach, aniżeli na tym zdrowotnym. O całej mojej walce czy dotychczasowym wyścigu życia, jak mówisz, można w Polsce poczytać w książce „Balans”, którą napisała Angelika Nowicka.

Dziękuje za rozmowę.

Dziękuje również i życzę wszystkim kibicom zdrowych i spokojnych Świat Wielkiej Nocy.