Żużel. Urodziny Hansa Nielsena. W Polsce debiutował przy pełnym stadionie i… dwustu dziennikarzach

W sobotę swoje 61. urodziny obchodzi jedna z legend światowego speedwaya, Hansa Nielsena. Sylwetki Duńczyka specjalnie przedstawiać nie trzeba, ale my – z okazji jego święta – przypomnimy nasz niedawny materiał, w którym nie brakuje ciekawych anegdot. Sto lat, Hans!

***

Tekst oryginalnie opublikowany 1 grudnia 2020 roku.

***

CZYTAJ TAKŻE:

Hansa Nielsena nikomu przedstawiać nie trzeba. Legenda światowego speedwaya reprezentowała w Polsce kluby z Lublina oraz Piły. Okazuje się, że pomimo upływu lat Duńczyk doskonale pamięta, jak znalazł się w mieście Koziołków.

– Rok wcześniej startowałem chyba w mistrzostwach par w Poznaniu. Po zawodach poznałem człowieka o nazwisku Kaczmarek i już wtedy pojawiały się sugestie odnośnie startów w Polsce. Kaczmarek później nawiązał kontakt z klubem w Lublinie. Pamiętam, że tydzień przed moim startem w Polsce zadzwonił do mnie, że jest propozycja. Akurat byłem po zawodach na długim torze. Zastanowiłem się i powiedziałem mu: „działaj”. Podpisałem umowę i tydzień później byłem w Lublinie. Debiut pamiętam dobrze. Pełny stadion, z dwustu dziennikarzy. Naprawdę czułem się jak gwiazda Hollywood. Pamiętam też, że byłem dla nich tym niepokonanym Duńczykiem. Było mocne zdziwienie, gdy w jednym biegu przegrałem ze Skupieniem. Tak to zdziwienie mi zapadło w pamięć, że nazwisko Skupień pamiętam po dziś dzień – mówi ze śmiechem były straniero zespołu z Lublina.

Po czterech latach startów Nielsen odszedł do Polonii Piła. Do dziś mówi się, że Lublin miał wobec Nielsena zaległości, a zespół z Wielkopolski oferował „kosmiczne” pieniądze.

– To nie do końca tak było. Lublin miał pieniądze, aby się ze mną rozliczyć. Problem był gdzie indziej, nie w finansach. Ja wtedy zrezygnowałem ze startów w Anglii. Wróciłem do Danii. Lata leciały i Piła była mi na rękę, ponieważ była bliżej z Danii aniżeli Lublin. Ten aspekt tak naprawdę przeważył. Wiem, że mówiło się inaczej, ale nie miałem na to wpływu – kontynuuje Duńczyk.

Czterokrotny mistrz świata przyznaje również, że najgroźniejszy wypadek w swojej karierze odniósł na polskim torze.

– Nie pamiętam dokładnie z kim wtedy Lublin rywalizował, ale chyba ktoś we mnie wjechał. Wypadek wyglądał bardzo groźnie, jednak o dziwo skończyło się bez poważnej kontuzji. Pamiętam, że pół godziny po wypadku byłem w szpitalu i lekarze od razu chcieli aplikować mi różne leki, ale z uporem maniaka odmawiałem, ponieważ bałem się wtedy Polski. Zbyt wiele bardzo poważnych kontuzji nie było, bo ja uciekałem ze startu – wspomina ze śmiechem były mistrz świata.

Zawodnik z Brovst nie ma dużego problemu ze wskazaniem trzech zawodników, którzy jego zdaniem powinni mieć na swoim koncie złoty medal indywidualnych mistrzostw świata. 

– Takich zawodników na pewno było wielu w historii żużla. Jeśli mam opiniować w tym temacie, to dla mnie numerem jeden na liście jest mój rodak – Tommy Knudsen. Tommy był znakomitym zawodnikiem i na pewno powinien być indywidualnym mistrzem świata. Na drugim miejscu stawiam Polaka Zenona Plecha, który niedawno od nas odszedł. Zenon to był znakomity technik, doskonale jeździł i chyba w Chorzowie, w końcówce lat 70., był najbliżej złota, a wywalczył srebrny medal. Na trzecim miejscu stawiam Denisa Sigalosa, który chyba tylko przez kontuzję nie zdobył złotego medalu – ocenia. 

Były żużlowiec Motoru Lublin pytany czy z perspektywy czasu zmieniłby coś w swojej karierze twierdzi, że tak, ale o dziwo w pierwszej kolejności wymienia przygotowanie sprzętowe.

– Po zakończeniu kariery oczywiście łatwo mówić, co by się w przeszłości zmieniło. Myślę, że może jakiś błąd był w tym, że zbyt długo startowałem na Jawie. Być może gdybym zmienił Jawę na silniki GM, to tytułów mistrzowskich byłoby o kilka więcej. Ja jednak długo byłem wierny Jawie. Dlaczego Jawa? Pamiętam, że kiedyś jechałem zawody z Kelvinem Tatumem i on na Jawie był wówczas piekielnie szybki. Wtedy też postanowiłem bliżej przyjrzeć się tym silnikom i tak zostało. Sportowo generalnie nic bym nie zmienił. Gdybym miał możliwość zmienienia czy odjechania jeszcze raz jednego biegu, to na pewno bym się zdecydował na bieg z Samem Ermolenko podczas finału w Pocking w 1993 roku – kontynuuje.

Legenda czarnego sportu doskonale wie również, co sprawiło, że przez tyle startów na żużlu zawsze znajdował motywację do odnoszenia kolejnych sukcesów na torach.

– Motocykle zawsze mnie pociągały. Zawsze też lubiłem zwyciężać. Parę razy się zastanawiałem, jak tę motywację w sobie znajdowałem, ale myślę, że ona wynikała z tego, że ja bardzo lubiłem wygrywać i każdy tytuł mistrza świata mówił mi: „jeszcze potrafisz to robić.” Sam mówiłem sobie natomiast: „powtórz to za rok.” Nie zawsze wychodziło, bo taki jest żużel, ale ta chęć wygrywania motywowała do jazdy – wyjaśnia. 

Nielsen w czasach swojej długoletniej kariery partnerów na torze miał wielu. Jednak, jak sam, mówi był jeden, z którym rozumiał się doskonale. 

– Było wielu dobrych zawodników, z którymi jeździłem w parze i dobrze się rozumiałem. Najlepszym partnerem dla mnie był jednak, bez dwóch zdań, Simon Wigg, z którym miałem okazję startować w Oxfordzie. Simon był jednym z lepszych technicznie zawodników, jakich znałem. Miał wiele doświadczenia z długich torów czy torów trawiastych i potrafił to wykorzystać w żużlu klasycznym. Bardzo dobrze się rozumieliśmy na torze – mówi. 

Duńczyk znany był również z jednego, charakterystycznego elementu żużlowej jazdy. Wedle wielu kibiców był pierwszym zawodnikiem, który wykonywał na motocyklu charakterystyczne wheelie polegające na jeździe na jednym kole. 

– Tego elementu absolutnie się nie uczyłem. U mnie to wyszło totalnie spontanicznie. Wygrałem jakiś bieg i coś mnie tknęło do zrobienia czegoś takiego. Do dziś wielu twierdzi, że zrobiłem to jako pierwszy zawodnik. Tak jednak nie było. Pierwszy robił to Bruce Penhall – podkreśla.

Niedawno Nielsen, przebywając w Polsce, zachorował na Covid-19. Obecnie wraca do zdrowia i raz na tydzień gra w golfa. Mistrz wie także, który z rodaków wkrótce może pójść w jego ślady. 

– Na szczęście już jest wszystko w porządku. Spaceruję, grywam w golfa. Można powiedzieć, że odzyskuję zdrowie. Myślę, że w moje ślady może pójść Anders Thomsen, który w sezonie 2021 będzie startował w Grand Prix i wierzę, że wniesie tam świeży powiew. Jeszcze większe szanse ma Markus Birkemose. Jest bardzo młody i bardzo utalentowany. Za parę lat może dostarczać nam wielkiej radości – podsumowuje Hans Nielsen.