Żużel. Gary Havelock: W 1992 wygrałbym Grand Prix. Zmarzlika podziwiam

Ponad dwadzieścia lat ścigał się w lidze brytyjskiej, a jego karierę zakończyła kontuzja odniesiona w 2012 roku. Ćwierć wieku wcześniej na torze w Zielonej Górze został mistrzem świata juniorów, z kolei w sezonie 1992 świętował największy sukces – indywidualne mistrzostwo świata. O kim mowa? O Brytyjczyku, Garym Havelocku, który złoto mistrzostw świata zgarnął we Wrocławiu.  

Zdaniem wielu tytuł w 1992 roku Havelock wywalczył przypadkowo. Wedle opinii samego zainteresowanego w żużlu nie ma przypadków. – Oczywiście, było wiele głosów, że Havelock wygrał, bo było to czy tamto. Głupie gadanie. Jak ktoś sobie prześledzi moją karierę, to doskonale będzie wiedział, że wtedy byłem w dobrym „gazie”. Byłem tego dnia najlepszy i wygrałem, choć dla wielu zdecydowanym faworytem był Per Jonsson, który wtedy też był w doskonałej formie. Powiem więcej, gdyby ten finał był rozgrywany jeszcze raz, to jeszcze raz bym wygrał. W takiej byłem formie. A gdyby było wtedy Grand Prix, też bym zwyciężył. Żadnego farta we Wrocławiu nie było – mówi Anglik.

Havelock nie ukrywa, że w osiąganiu najlepszych wyników pomógł mu sprzęt. W tej materii współpracował z jednym Niemcem. – Nie jest już żadną tajemnicą, że miałem pewne dojście do Otto Lantenhammera. Na takiej zasadzie, że dostawałam naprawdę sprawdzony sprzęt. Wtedy mało kto wiedział, że pracowaliśmy razem. O dobrą współpracę i kontakt z Otto nie było wtedy łatwo – kontynuuje mistrz świata z 1992 roku. 

Jak przyznaje Havelock, w czasach swojej młodości – w przeciwieństwie do wielu zawodników – nie miał swojego idola, na którym by się wzorował. Dzisiaj podoba mu się jazda jednego zawodnika. 

– Nie miałem idola. Ja zawsze byłem sobą i zostanę sobą. Nie wzorowałem się na nikim. Przyznaję, że podobała mi się jazda Amerykanów. Oni wtedy swoim podejściem, tym swoim luzem do żużla budzili zainteresowanie innych. Dzisiaj oczywiście śledzę żużel i przyznam, że zawodnikiem którego podziwiam i podoba mi się jego jazda, jest Bartosz Zmarzlik – opowiada Havelock.

Przez wiele lat Havelock startował w Polsce. Jego pierwszym klubem była Stal Gorzów. – Najlepszy klub w mojej karierze to oczywiście Bradford. Inaczej być nie może. Tam jeździło się super i było super. Fajny tor, przyjemny parking i fajna szatnia. Polska i Anglia to dwie różne bajki. W Polsce są inne tory, na których zawsze liczyła się głównie prędkość. Najmilsze wspomnienia z Polski mam oczywiście z Zielonej Góry i z Wrocławia, kiedy zostałem mistrza świata – mówi były mistrz świata juniorów. 

Ostatnimi laty sporo mówiło się w środowisku, że Havelock nie do końca potrafi sobie „ułożyć” życie. – Moje życie to moja prywatna sprawa. Nikogo innego – ucina Anglik.

Współpraca redakcyjna L.ASHBY