Żużel. Brzytwa Sieraka: Ręce precz od ikony, chyba że zdezynfekowane

Tomasz Gollob to ikona speedwaya w Polsce. Nic i nikt tego nie zmieni. Cokolwiek działo się z jego życiem i w jego życiu, a nie miało bezpośredniego związku ze wzruszeniami, których nam dostarczał, pozostaje bez znaczenia. Jeśli o pewnych, najczęściej intymnych sferach nie chce mówić i nie zamierza ich upubliczniać – ja to szanuję.

Zwykle postaci z pierwszych stron gazet, jeżeli nawet wikłają się w historie nie przynoszące chwały, to są jedynie narzędziami w rękach cwaniaków, skuszonymi w różny, przebiegły sposób. Nie są siłą sprawczą tych wydarzeń. Nie zaglądam nikomu w kieszeń. Nie dociekam jakimi metodami osiągają obecny status. Doceniam zaś dokonania. Zdaję sobie sprawę i tak to interpretuję, że są tymi dotkniętymi, namaszczonymi przez Boga. Talentem, pracowitością, konsekwencją i sumiennością. Dzięki tym cechom osiągają szczyty, niedostępne dla mnie podobnych. I za to zasługują na szacunek i dozgonne uwielbienie. Tomasz Gollob nie jest żadnym przestępcą. Nie jest i nie był, cokolwiek i kiedykolwiek by się działo i czym kończyło. Jest za to wielkim sportowcem, który wbrew wszystkiemu i czasami wszystkim, potrafił zdobyć tytuł najlepszego na świecie w swej dziedzinie, czym wprawił w euforię tłumy wielbicieli i wzbudził szacunek wśród wrogów. Wzniósł się na wyżyny absolutnie nieosiągalne dla zdecydowanej większości. Za to Mu chwała i dozgonna nietykalność. Trochę to brzmi jak list króla czytany w ostatniej scenie Potopu, ale takie są fakty. Wobec dokonań, Tomasz Gollob ma być otoczony powszechną miłością. Bezwarunkową i bezpretensjonalną. Żadna hiena próbująca zbudować w tak nikczemny sposób jak to się stało ostatnio, nazwisko na plecach postaci, nietuzinkowej postaci, posągowej postaci, nie zasługuje zaś nawet na splunięcie. Tyle emocjonalnie na początek.

W kolebce europejskiego żużla wre jak w tyglu. Nie dlatego jednakowoż, że trwają spory o gwiazdy, czy promotorzy prześcigają się w spektakularnych transferach. Speedway na Wyspach dogorywa, a dowodzący tym kramikiem zdają się być niemi, ślepi i głusi na wydarzenia wokół, ścierając się z siłą i prędkością wodospadu o błahostki, bez wpływu na fundament. A ten się chwieje coraz bardziej. Ubywa obiektów, ubywa klubów, ubywa też siłą rzeczy owych promotorów i kibiców, co nie oznacza, że w mniejszym gronie stać brytyjskich menadżerów na dalekowzroczność i wspólne działanie ku chwale dyscypliny.

Trajkoczą jak przekupy tyle, że o duperelach, a ich Titanic zbliża się nieuchronnie do lodowej góry. Może warto posłuchać głosu rozsądku, niedawno publikowanego na naszych łamach. Dopóki relacjonowała ten cyrk telewizja, płacąc za to – niewiele w skali problemu, ale jednak – jakoś to się kulało. Korzystali rudzielce z faktu, że najwięksi szukali poligonów doświadczalnych. Z czasem było coraz gorzej, bo większość gwiazd po naszej lidze stawiała Szwecję, a dopiero najwcześniej w trzeciej kolejności, o ile w ogóle, Anglię. To też nie wywołało refleksji. Wszyscy byli winni, tylko nie lustro. I co? Dochrapali się. Teraz to karykatura dawnej, a ściślej, zupełnie niedawnej potęgi. Poczytajcie przemyślenia rozsądnego dziennikarza z Great Britain i zastanówcie nad owym porównaniem z dartem. 

Co do stanu żużlowego pacjenta zaś, pojawiła się nutka nadziei takoż optymizmu. Argentyńczycy chcą SGP i mają środki, wiarę, ludzi, a niebawem też odpowiedni obiekt. Mają też kilku rodzimego chowu ścigantów, z których jeden, żółtodziób jeszcze, niebawem dotrze do Europy, by szlifować umiejętności, także sprawdzić się w IMŚJ. W USA niebawem będzie mógł udawać reprezentację młody Herbie już wygrywający zawody w swojej klasie. Tata zadba, by młokos nie przepadł, więc można mieć nadzieję, że Stany powrócą niebawem do rodziny w jakiś spektakularny sposób. Pytanie tylko co z promocją. Wiele razy domagałem się od FIM działania. Powrotu MŚP, DMŚ, czyli zakorzenionej, wieloletniej tradycji. Domagałem się jednodniowego finału IMŚ z gęstym sitem rozsianych po świecie eliminacji, by każdy miał szansę by się pokazać i nie stracić entuzjazmu, tudzież miejsc i możliwości startu. Oprócz, nie zamiast hermetycznego SGP. I będę domagał się nadal. Aż do skutku.

Podobnie rzecz się ma w odniesieniu do nowego zarządcy cyklu czyli Discovery. Eurosport potraktuje speedway jak strongmanów czy mistrzostwa drwali? Ciekawostka, a jeśli się przyjmie i będzie oglądalność – kupimy znowu. A może plany są inne. Może żużel nie ma być dla stacji li tylko przerywnikiem od wielkiego, prawdziwego sportu, pokroju wyścigów psich zaprzęgów.

Skoro zaś o ekspansji. Coraz głośniej nad Wisłą o planowanym poszerzeniu E-lipy i powrocie do dwóch klas. I fajnie. Zauważcie jak rośnie przepaść między nieliczną i nudną górną ligą, a niższym szczeblem, że o międzynarodowych drużynowych mistrzostwach II ligi półamatorskiej nie wspomnę. I co charakterystyczne. Niewielu chce i niewielu stać na promocję. No bo i po co? Żeby skończyć jak ostatnio Rybnik? Mam się o coś bić, to chciałbym mieć realne, a nie iluzoryczne szanse na przedłużenie pobytu. W liczniejszych ligach, nawet piłkarskiej, jest 2/3 hegemonów i cała rzesza średniaków, walczących o sportowy byt. To też emocje. Tylko tam szanse między maluczkimi są znacznie bardziej wyrównane. W żużlu przepaść jest coraz potężniejsza. Dwie ligi i problem z głowy. W górnej 10 ekip, pozostałe niżej i tyle. I nie przekonujcie o niższym poziomie.

Wolę niższy poziom od śmierci pacjenta już niebawem. Toż ta E-lipa jak hospicjum. Po co trwać więc jak Angole w przekonaniu o swej wielkości aż do zderzenia ze skałą. W hospicjach czasem leczą skutecznie, może więc i w żużlu stanie się cud. No i jeszcze jedno. To, że Rosjanie zdominowali ice racing nie oznacza ani rozwoju, ani upadku dyscypliny. Oznacza jedynie, że forma lodowa trwa niezmiennie od lat na bazie Rosji i pojedynczych, coraz mniej licznych i coraz starszych pasjonatów ze świata. Jeśli nie chcemy podobnego scenariusza w klasycznym speedwayu i reprezentacji 50+ pora najwyższa skutecznie i efektywnie ruszyć głową.

Na koniec jeszcze kamyczek do prezesowskich ogródków. Samorządy przykręciły, niektóre zakręcają kurki. W klubach robi się więc nerwowo. Pamiętam niedawne czasy, gdy miasta nie miały prawa dofinansowywania zawodowców. Jedyną formą wsparcia były dotacje na sport szkolny i młodzieżowy. Bijący jak ze źródła obfitości strumień pod nazwą „promocja przez sport” w ogóle nie był dopuszczalny, nie mając podstaw prawnych. To świeży i dobry wynalazek, acz nie może zwyczajnie, stanowić strategicznej pozycji w budżetach.

Wtedy środków na promocję nie było i kluby żyły. Skromniej, ale jednak. Teraz strach i panika. Co sprytniejsi głośno przebąkują o renegocjacjach kontraktów. Czuć na odległość nie wykąpanym po meczu prezesem. W związku z rzekomymi obostrzeniami covidowymi i ich skutkami ubocznymi owe renegocjacje mają się niby dokonać. Podobno tylko dwa kluby z Ekstraligi są zabezpieczone budżetowo. Pozostali poszli w rekordowe kontrakty, a teraz kombinują jak z tego rozpasania wybrnąć. Może po prostu – zdrowym rozsądkiem. Co polecam wszystkim, niezależnie od dziedziny.

PRZEMYSŁAW SIERAKOWSKI