Żużel. Brzytwa Sieraka: Kowboje też byli poganiaczami, ale zostawili po sobie legendę i… rodeo

Poganiacze. Inaczej kowboje. Poganiali krowy, ale też dzięki westernom obrośli legendami. Zostawili po sobie nie tylko wspomnienia filmowych rewolwerowców, ale także ulubioną rozrywkę – rodeo. Czy ci współcześni poganiacze zamierzają im dorównać? Przynajmniej w sprawie ujeżdżania byków? Wygląda na to, że tak.

Uparły się nie wiedzieć czemu marynarki żeby sezon ruszył zgodnie z planem. Gorzej. Wtórują im niektórzy prezesi. To już kuriozum. Poganiają chłopaków zewsząd, a że rajderom zatkano usta umowami i regulaminami, to i żaden się głośno nie poskarży. Ze strachu. O kary, o kasę no i po to by nie robić sobie wrogów na górze. Każdej górze. Żużel to nie szachy głosi niepisana prawda. Tam zaś gdzie zaczyna się żużel – tam kończy się logika. To kolejna ze znanych oczywistości dyscypliny. Skoro jednak nie szachy, to po cóż, w imię czego, narażać życie i zdrowie żużlowców? Dla transzy pieniędzorów z TV? To dopiero chore. I wcale nie na covid.

Przeanalizujmy. Dostatecznej ilości treningów spod taśmy – nie będzie. Dostatecznej ilości sparingów – nie będzie. Kibiców na trybunach – nie będzie. Czucia motocykla i właściwych testów – nie będzie. Co więc będzie? Kolejka na siłę, z gremialnie występującymi w składach gośćmi, bo zakontraktowani zakażeni. A to wszystko pewnie w głębokim przekonaniu decydentów, że za kilka miesięcy nikt już nie będzie pamiętał w jakich to okolicznościach przyrody przyszło zmagać się herosom na inaugurację i czym to się skończyło dla niektórych. Zapomną kibice, rozgrzani walką o medale. Zapomną też rajderzy, opłaceni sowicie, również kaską przelaną na czas przez telewizory. Tylko co to zmienia?

Miał covida Artiom, ma Duzers, bracia Krzyś i Jacek Holderowie, Marciniec, Przemo Pawlicki. Oni mają wbrew wszystkiemu, także logice i zdrowemu rozsądkowi, zdążyć na inaugurację, przy tym w pełni formy. Że nonsens? Ja to wiem. Rozumni kibice także. A władze? One na motocykl nie wsiądą i nie zyskają „szansy” zrobienia sobie krzywdy wskutek nieprzygotowania. Jednego nie przewidziałem właściwie. Nie doszło mianowicie do masowych renegocjacji rekordowych rzekomo kontraktów gwiazd. Na razie nie doszło – uściślijmy. Być może bonzowie klubów naumieli się korzystać z tarczy antycovidowej. To by tłumaczyło brak troski, czy wręcz zupełną beztroskę w kwestii wpuszczania fanów na stadiony. Niewiele jednakowoż to zmienia. Bilans się zgadza, a brak emocji tak dla fanów, jak też samych ścigantów – nie ma znaczenia, jak się okazuje.

Zima przycisnęła i ciągnie się nieprzerwanie, mimo nastania kalendarzowej wiosny. Ten fakt zakłócił wyraźnie przygotowania zespołów. Kilka kółek w Krsko nie ma wpływu na ogólna ocenę. Spod taśmy startów jak na lekarstwo, sparingów takoż. Nocą przymrozki. Niektórzy dopiero co mieli jeszcze zasypane śniegiem owale, jak choćby Lublin, a inni nie mogą na nie wjechać, bo… nie odebrane. Rozumiem. Gorzów sam sobie winien, gdyż nie dopełnił procedur, ale znając sytuację można było chyba ponowny odbiór przyspieszyć, zamiast czekać jak POLADA z Torresem. Żeby dać szansę potrenowania. Tylko i aż tyle. Ktoś powie: – uczepił się Sierak pogody, jak wpływu zorzy polarnej na miesiączkowanie pingwinów. Być może. Jednak po rozbiciu głowy w szkółce, pamiętam jak boli i czym grozi, zaś włodarzom tej wiedzy wyraźnie brakuje. Na pogodę wpływu nie mają, ale na termin startu rozgrywek – już tak. Po co więc komu kowbojskie rodeo, skoro można z głową i bezpieczniej, tylko nieco później?

Niektórzy ze ścigantów będą mieli znacznie utrudnione zadanie. Dodatkowo utrudnione. Taki Timo Lahti, według kolegów z Przeglądu Sportowego, zmuszony został do prowadzenia motocykla… jedną ręką. Wedle rozmowy opublikowanej w pierwotnej wersji na łamach, miał ów stwierdzić ni mniej ni więcej, tylko; – po kontuzjowanej ręce nie ma już śladu (sic!). To oczywiste, że autorowi notatki przytrafił się groteskowy „klapsus”. Skoro jednak poszło w eter – można podworować. Sympatycznemu Finowi życzę powodzenia na motocyklu, prowadzonym naturalnie przy pomocy obu rąk, bo ta kontuzjowana, jak łatwo się domyślić, pełną sprawnością cieszy się, ku zadowoleniu posiadacza. A śladu nie ma po kontuzji, nie zaś po kończynie. Oj, warto przeczytać co się wysmażyło, najlepiej przed publikacją. 

Pewien… nie wiem jak właściwie określić, ale pozostańmy przy grzecznościowej nomenklaturze – kolega po fachu, przeniósł się był na nowy portal, ze starymi pomysłami, takimiż też współpracownikami i podobną bardzo retoryką. Zamiast brać się za łby, tym razem w wersji video, gaworzą sobie panowie we dwa o sprawach żużlowych. Żebyż to jeszcze obiektywnie i ze swadą. Niestety wracają stare grzechy z poprzedniej redakcji imć eksperta, bo takim mianem samozwańczo jął się określać, w pakiecie przywdziewając tę szatę wspierającemu koleżce. Cóż więc boli Sieraka u owych „ekspertów”? Ano rzecz o której wspominałem już kilka miesięcy temu, ale wyraźnie nie została wysłuchana. Boli mnie mianowicie kompletny brak szacunku dla Odbiorców. Nagrywam publiczną wypowiedź, emituję na portalu, z racji stojącego zań koncernu medialnego, docierającego do znacznej liczby słuchaczy i widzów, a tu… zonk.

Brody ich długie, kręcone wąsiska, wzrok dziki i suknia plugawa – chciałoby sie trwożnie zakrzyknąć za Mickiewiczem. Obaj panowie tradycyjnie nieogoleni. I nie jest to bynajmniej dwudniowy zarost a la Zakościelny – chyba że w zamyśle. Bardziej odrzuca niźli przyciąga. Do tego fryzury rozwichrzone jak przed wizytą u golibrody, a po spotkaniu ze specjalistą w zakresie pewnego działu medycyny. Artystyczny nieład? Możliwe, choć bardziej nieład niż artystyczny. Chyba, że to stylizacja na menela – to przepraszam, nie zrozumiałem. Notoryczne ucieczki wzrokiem po ścianach – to akurat wedle naukowców charakteryzuje kłamcę, próbującego ukryć się przed wzrokiem cenzora. Do tego dłubanina, a to w uchu, a to w nosie. Mama mawiała gdym jeszcze pacholęciem był: – palec nie górnik, nos nie kopalnia. I miała rację. Nawet jednak na tak wczesnym etapie dorastania, nie robiłem takich rzeczy publicznie, przed kamerą. A feee! Toż to jak instrukcja, w jaki sposób nie należy przygotowywać nagrania do emisji. Ani oni dla mnie, ani ja dla nich konkurencją nie jestem. Mam jednak zwyczaj poczytania i posłuchania innych, bywa że mądrych. Tu jednak rozczarowanie było totalne. Ani treść, ani tym bardziej sposób przekazania absolutnie nie do zaakceptowania. Żółta kartka panowie. A teraz ból, bo salony urody zamknięte. To może chociaż nochal uda się wydmuchać do czysta? Najlepiej przed nagraniem. 

Emil zrezygnował z udziału w legendarnym Kryterium Asów, na rzecz klubowego sparingu. Z punktu widzenia szkoleniowego – słusznie. Podczas próbnych galopów będzie możliwość testowania. Siebie i sprzętu. W kontekście wcześniejszych utyskiwań na brak jazdy – zrozumiałe, bo każdą sposobność należy wykorzystać. Z drugiej jednak strony, wizerunkowo słaby ruch i zła decyzja. Kryterium ma swoją historię i renomę. Przez lata było, jak to barwnie i poetycko ujął Szymek Woźniak: – jak pierwszy dzień wiosny. Tej żużlowej wiosny naturalnie. Teraz turniej zamierza wrócić do dawnej świetności. Obecność takich tuzów jak Emil, do tego „przyszywany” było nie było bydgoszczanin, bardzo by pomogła w osiągnięciu celu. Szkoda, że tego akurat aspektu Sajfutdinow nie postawił nad jeden, być może nie jedyny, ale nieliczny, to fakt – sparing klubowy. Bez niego też pojadą. To oczywiste, ale drobny niesmak pozostanie. Protas wybrał Bydgoszcz. Podobnie wracający po covidzie Duzzers, a Emil… Cóż mu da sparing bez udziału liderów ze strony gości? Zamysł może i zrozumiały, ale efekt słaby.

I na fajrant o pozytywach. Wiosna przyszła. Kalendarzowa. Koniec.

PRZEMYSŁAW SIERAKOWSKI