Wsiada Bewley na Tajskiego i… tyle go widziano. Tunerzy rozdają karty bez nitro i Anlasów

Limitery, miękkie gumy, nitro? To nie są główni rozdający w żużlowej czołówce. Owszem, doraźnie dla konkretnego celu, coś tam, delikatnie mogą takie numery „pomóc” w wyprzedzeniu konkurencji na chwilę. Tu jednak zwykle mleko rozlewa się niemal natychmiast i trzeba znowu kombinować nad nowym „wynalazkiem” poprawiającym prędkość motocykla. Zazwyczaj nie korzystają z tych prostych, żeby nie rzec prostackich, bo łatwych do wykrycia, metod najlepsi. Tacy uczciwi? A skąd. Oni nie muszą, bo pod siodełkiem mają ogiera co się zowie, czystej krwi a nie podrasowanego muła z firmową naklejką „original”. Do czego piję? Ano do tego, że tak naprawdę, od wielu lat, karty w speedwayu rozdają mechanicy – dawniej byli to klubowi majstrzy, dziś dumnie zwani są tunerami.

Wyobraźmy sobie hipotetycznie, że oto nieopierzony kurczak z Zapyziewa nagle namówił sołtysa, proboszcza i radę gminy, a ci zrzucili się na remont nowego silnika u słynnego tunera. Toż to jakby Pana Boga za kostki chwycił. Teraz dopiero będzie śmigał co się zowie. A tymczasem chłopak odbiera podrasowanego rumaka i zamiast w górę, leci lotem koszącym w dół z wynikami na torach. Czyli nie miał talentu, albo nie umie docenić roboty światowej sławy fachowca. A to już niekoniecznie.

Wciąż poruszamy się w sferze wyobraźni. Jestem więc geniuszem tuningu. Mam w stajni dwóch, trzech firmowych jeźdźców czołówki światowej, o których dbam szczególnie, bo to oni naganiają mi kurczaki z Zapyziewa i pozwalają dzięki temu nieźle zarobić. No i nagle przyjeżdża taki właśnie Franek Nieznany z silnikiem, którego osiągi na hamowni zachwycają. Co robię. Otóż owego bajka przeznaczam dla mistrza, zaś młodemu wciskam jeden z trzynastu silników gwiazdy, przypadkiem ten, który akurat na hamowni wypadł, najdelikatniej mówiąc, nie najlepiej. Silniki produkowane w garażu przy domu, robota raczej ręczna, powtarzalność, najoględniej, sporadyczna, zatem nikt się nie połapie. Tak to przecież wygląda w speedwayu. 

Młokos przyjeżdża po odbiór dzieła swoich marzeń, potem pakuje w ramę, wsiada i… zdechł pies. Fura nie idzie jak o tym marzył i sobie wcześniej wyobrażał. Nie daj Panie podkusi młodego, albo kogoś z teamu żeby tam w środku pobagrować, rozbierając to arcydzieło – wtedy już po nich, bo nieopatrznie dali tunerowi argument. Ktoś tu przecież grzebał, czego chcecie, nawet nie wiem, ile tu teraz mojej roboty. Mogę coś wam poprawić, ale nie w gratisie. I znowu „zrzutka.pl” w gminie. Jeśli zaś pozostaną powściągliwi i po prostu odważą się zawieźć silnik do reklamacji, to muszą liczyć się z niechęcią sprawcy zamieszania, kilkoma szyderstwami na swój temat i recenzją umiejętności jeździeckich, formułowaną w krótkich, żołnierskich słowach.

Po korektach większej różnicy na korzyść i tak nie uświadczą, bo przecież hamownia wcześniej pokazała prawdę. A jak wiadomo, z g..na bata nie ukręcisz, by pozostać w kręgu przysłów polskich. Zatem młody zmobilizował całą wieś, nawet gminę Zapyziewo, by boleśnie przekonać się, że… no właśnie. O czym? Że nie ma umiejętności na torze? A może bardziej, że nie zna życia i kulisów? On nie jest od tego, żeby ujeżdżać super „bajka”. On ma płacić, a jeśli zdarzy się coś trafionego, o czym małolat nie ma pojęcia, to z powrotem dostanie inny, słaby egzemplarz, tyle że wyposażony w naklejkę „original”, bo ten idealny trafi do naganiacza mamony. Że to tylko fantazje, bo w życiu tak się nie dzieje? Oby…

Patrząc jednak na ostatnie wyczyny Curzytka na Glebie, gdy go szybkie motorki sponiewierały, bądź Bewleya na furach Tajskiego – różne myśli przychodzą człowiekowi do łepetyny. Te opisane powyżej również. Pamiętajcie tylko, że wszelka zbieżność nazwisk i okoliczności z prawdziwymi postaciami lub wydarzeniami jest zupełnie przypadkowa, zaś treść informacji, tfu!, dywagacji, nie stanowi oferty w myśl Ustawy. Poruszaliśmy się wszak w świecie fantazji, czyż nie?

PRZEMYSŁAW SIERAKOWSKI