Szwed, Anglik, Australijczyk i Zmarzlik. To elitarny klub!

Indywidualne Mistrzostwa Świata Juniorów rozgrywane są od 1979 roku, wtedy jeszcze pod hasłem Otwartych Indywidualnych Mistrzostw Europy Juniorów. Od tego czasu tylko czterem zawodnikom udało się triumfować w tych rozgrywkach, a później powtórzyć złoto IMŚ w dorosłym speedwayu.

Pierwszy dokonał tej sztuki Per Jonsson. W 1985 roku Szwed został globalnym championem juniorów w niemieckim Abensbergu. Z kompletem punktów wyprzedził rodaka Jimmy’ego Nilsena – 13 (3,3,3,3,1) i Duńczyka Ole Hansena – 11+3 (3,2,2,2,2), który w biegu dodatkowym o brąz pokonał kolejnego Szweda Kennetha Nystroema – 11+2 (d,2,3,3,3). Polacy w tym finale nie startowali… Bidowali jeszcze za żelazną kurtyną.

Na złoto IMŚ Długi Per musiał czekać od tamtego momentu pięć lat. W Bradford (1990) uzbierał 13+3 pkt (3,3,2,2,3), pokonując w dodatkowym wyścigu zdyskwalifikowanego później, za obecność w organizmie niedozwolonych środków, Shawna Morana.

Identyczny okres czasu dzielił oba złota wywalczone przez Gary’ego Havelocka. W 1987 roku Anglik zwyciężył w Zielonej Górze – 13 (3,2,3,3,2), a za jego plecami toczyła się bitwa o dwa kolejne miejsca na pudle. Na starcie ponadprogramowego wyścigu stanęło aż czterech jeźdźców. Zwyciężył Piotr Świst – 11+3 (3,3,2,2,1) przed rodakiem Havelocka, Seanem Wilsonem – 11+2 (2,1,2,3,3), Szwedem Bo Arrhenem – 11+1 (3,2,2,3,1) i Niemcem z RFN-u Tommym Dunkerem – 11+0 (2,3,2,2,2).

Po pięciu latach „Havy” ozłocił się na Stadionie Olimpijskim we Wrocławiu, startując z… koralikami we włosach i w specjalnie uszytym na te zawody, wybitnie lekkim jak na ówczesne czasy kombinezonie. Wywalczył 14 oczek (3,2,3,3,3), a przegrał tylko z dziewiątym w generalce Sławomirem Drabikiem – 6 (d,3,2,1,w). Polak miał w tych zawodach niemałego pecha. Wykluczony został niesłusznie, a defekt to, de facto, efekt pomylonych okrążeń… Slammer zamknął wówczas gaz po trzech kółkach. Drugi był Per Jonsson – (0,3,2,3,3), a trzeci Duńczyk Gert Handberg – 10 (3,2,3,2,0).

Jason Crump na swoje złoto po złocie musiał czekać najdłużej. W 1995 roku okazał się najlepszy w fińskim Tampere – 13+3 (3,3,2,3,2). Za nim uplasowali się Szwed Daniel Andersson – 13+u (3,2,3,2,3) i Ryan Sullivan – 12+3 (2,3,3,2,2). Chętnych na brąz też było więcej. Australijczyk wyprzedził Czecha Tomasa Topinkę – 12+2 (2,3,3,3,1), Fina Kaia Laukkanena – 12+1 (3,2,3,3,1) i Brytyjczyka Bena Howe’a – 12+0 (2,2,2,3,3).

Rudy Jason aż trzykrotnie sięgał później po koronę w najbardziej prestiżowej światowej rozgrywce – już w cyklu Grand Prix (2004, 2006, 2009). Na pierwszą musiał jednak czekać aż dziewięć lat od zdobycia młodzieżowego tytułu. A więc jest to czterokrotny champion świata – raz jako junior i trzykrotnie jako… junior starszy.

I wreszcie Bartosz Zmarzlik. On potrzebował najmniej czasu spośród członków tego elitarnego „Klubu Czterech”, by złoto przekuć w złoto. Oba sukcesy dzieliły cztery sezony. W cyklu IMŚJ 2015 Bartosz uzbierał 39 oczek w trzech turniejach, wyprzedzając duet Duńczyków: obecnego kolegę ze Stali Andersa Thomsena – 34+3 i Mikkela Michelsena – 34+d. Czwarty był Paweł Przedpełski – 29.

Kto następny? Mistrzów świata juniorów, którzy stawali później na niższych stopniach podium IMŚ, świat kilku poznał. To Leigh Adams, Andreas Jonsson, Jarosław Hampel, Krzysztof Kasprzak, Emil Sajfutdinow i Patryk Dudek. Są w tej grupie tacy, których stać na dołączenie do Jonssona, Havelocka, Crumpa i Zmarzlika.

A może ktoś z grona Janowski, Pawlicki, Drabik, Smektała…

WOJCIECH KOERBER