Sierakowski: Nie chcę SoN bez względu na tor i pogodę. Czy w żużlu nie może być normalnie?

Jak świat światem, w każdej dyscyplinie sportu, rozgrywane są mistrzostwa globu. Indywidualnie, drużynowo, parami, czy w deblu bądź mikście – zależnie od specyfiki konkurencji. W każdej? No nie. Żużel zawsze „musi” się wyróżnić. Co tam tradycja. Co tam oczekiwania i przyzwyczajenia kibiców. Co tam dająca fanom poczucie jedności, rywalizacja „naszych” z „tamtymi”. My wiemy lepiej, każemy inaczej, a wy kibole nie macie zrzędzić tylko wychwalać pod niebiosa. Że prestiż cierpi? A kogo w FIM ten speedway interesuje. Ściga się tam ze setka straceńców, krajów w rywalizacji co kot napłakał, to i źródełko kasiutki potencjalnie słabe – nie ma czym się przejmować. Jeśli tak myślą marynarki z centrali, to ja dziękuję i wysiadam – nie mój autobus, tym bardziej, że z tyłu wiezie baner „koniec wyścigu”.

Od „zawsze” w żużlu rozgrywano DMŚ, do czasu. Do czasu aż światłe umysły z FIM nie uznały, że oto Polacy zbyt mocnymi są i po „wymyśleniu” w to miejsce DPŚ, zaraz go zlikwidowały. Ciekawy przyznacie sposób „myślenia”. To nie było już ośmiu, może dziesięciu nacji zdolnych wystawić do rywalizacji minimum czterech ścigantów nie spadających z motocykla? Skoro nie, to raczej bodziec do zastanowienia co zrobić, by ilość krajów wzbogacić, a nie oddawać rozgrywki, z tradycjami, legendami i tłumami na stadionach – walkowerem. To samo z zawodami par. Szwedzi wymyślili batalię, mimo oporu polskiego pułkownika, skutecznie wprowadzili do kalendarza, z czasem sensownie zmodyfikowano walkę wprowadzając do rywalizacji tercety w miejsce duetów, by zminimalizować skutki przypadków losowych (kontuzja) i nie odbierać szans pokrzywdzonym i to hulało. Do czasu.

Do czasu aż światłe umysły z FIM nie wymyśliły, że to przestarzała formuła i należy ją zmienić. Nie żeby poprawić. Po prostu zmienić. Wykombinowano więc ów niestrawny SoN, co to „ni pies ni wydra – coś na kształt świdra” jak barwnie mawia Bartolo Czekański. Bez rangi mistrzostw świata, to w zasadzie taki turniej towarzyski o warzywo. Jednak przy deficycie, a właściwie braku konkurencji w kategorii mistrzostwa pod egidą federacji, tylko to nam zostało.

No i mieliśmy kolejną odsłonę. Patrzeć się nie dało. Remisujesz wyścig, ale go przegrywasz. To jedno, choć do przełknięcia, przy pełnym turnieju. Dwa dni zmagań, by o wszystkim decydował jeden wyścig. Co to było oponenci finałów jednodniowych? Że niesprawiedliwe? Do tego junior w składzie z jednym obowiązkowym, choć jak się okazuje – wcale niekoniecznie – startem. W Lublinie Marek Cieślak ostatni raz prowadził kadrę. W piątek nie dane mu było. W sobotę dostał tylko kawałek rywalizacji. Zawody przerwano. Wyniki zaliczono i zamiast 44 rozegrano tylko 14 wyścigów. Prawda, że na siłę? Do organizatorów nie mam pretensji. Do rodzimych marynarek już tak. Skoro w sobotę nie dało się startować, to po co w ogóle rozpoczynano gonitwy? Niedzielę w kalendarzu skreślili? Skoro zaś rozpoczęto, a z torem nie działo się nic gorszego niż przed decyzją o ruszeniu, to dlaczego zawody przerwano?

Spiskowcy stwierdzą, że ukraiński arbiter i angielski dyrektor zawodów wystraszyli się upadków. Bardziej bystrzy zasugerują, że prowadziła Rosja, więc Ukrainiec miał w tym interes. No tu to bym polemizował. Zależy skąd ów rozjemca pochodził. Jeśli z Krymu to może i tak. Mnie bardziej jednak interesuje brak reakcji naszych marynarek, na czele z dresiarzem Cieślakiem. Jeżeli ich zdaniem tor był dobry, by rozpocząć i nic nadzwyczajnego z nim się nie działo w trakcie, to jak można z uśmiechem przyjmować niezrozumiałą, przy tym jak rozumiem, nieuzasadnioną decyzję? My pchamy ten żużlowy wózek. My go finansujemy w skali światowej i my pozwalamy sobą pomiatać nie mając nikogo z jajami, kto skutecznie wywarłby presję. Chyba że zgodzimy się, iż owal od początku był do bani, potem się jeszcze rozsypał, napił wody i stanowił zagrożenie. Jeśli tak – odszczekuję wszystko, co napisałem wcześniej. Jeśli nie – proszę o stanowisko w tej kontrowersji. Szczególnie narodowego.

Cóż. Zważywszy wypowiadane przezeń treści, odnoszę wrażenie, że jak śpiewa Perfect „trzeba wiedzieć kiedy ze sceny zejść niepokonanym”. Najbardziej wkurzyła mnie ta zbiorowa niemoc i dobra mina do złej gry całej armii decydentów. No i dywagacje pana Marka, czemu to niektórzy nie chcieli w kadrze startować. Skoro ich Cieślak nie powołał, to i nie startowali. Przy okazji zatrzasnął też chłopakom bramę do eliminacji SGP nie biorąc z nominacji do finału ZK, bo ten przeznaczono tylko dla kadrowiczów. Przewrotna logika. Myślę, że Perfect miał rację, a koledzy narodowego okazali się zbyt słabi, by pomóc kumplowi we „właściwym” pożegnaniu z funkcją, bo za takie uznano nad Wisłą jedynie złoto.

A kto wygrał? Ano jedyni, którzy przyjechali do Lublina bez stada menadżerów, trenerów, coachów, fizjoterapeutów, psychologów i marynarek. Bydgoscy Rosjanie sami się nominowali do udziału. Nie zabrali rezerwowych i… zwyciężyli w tej parodii speedwaya i światowej imprezy. I jeszcze ważne na koniec. Nie mam najmniejszych pretensji do lubelskich organizatorów turnieju. Oni jedyni zachowali się profesjonalnie i zrobili, co mogli.

Podsumowując. Do bani z całym tym SoN. Ja chcę tradycji. Chcę powrotu do DMŚ, MŚP i rezygnacji z SoN i jego… orędowników. Zawody muszą mieć oficjalną rangę, a ci którzy tego nie rozumieją, nie powinni o niczym decydować. Co wy na to? Mylę się, czy ten raz Sierak ma rację?

PRZEMYSŁAW SIERAKOWSKI