Ułamek: Tęsknię za jazdą i nie powiedziałem „koniec”

Sebastian Ułamek przez wiele sezonów startował z sukcesami w polskiej lidze. W czasie kariery zdobywał między innymi medale DMP, IMP, DPŚ. Trzykrotnie zostawał stałym uczestnikiem cyklu SGP. Swoimi najbliższymi planami podzielił się w rozmowie z naszym portalem.

Na początek pytanie, które najbardziej interesuje wszystkich kibiców: czym aktualnie zajmuję się Sebastian Ułamek?

Na chwilę obecną nie zdecydowałem się na zakończenie kariery czynnego sportowca. Mam kontrakt warszawski w Częstochowie, więc trenuję i przygotowuję się do sezonu. W zeszłym sezonie wystąpiłem w dwóch imprezach, co pozwoliło mi na zachowanie licencji żużlowej. Mam nadzieję, że Greg Hancock wystąpi w nadchodzącym sezonie, bo chciałbym, żeby jeszcze chwilę pojeździł. Wtedy będę miał lepszą motywację do startów w następnych latach, aby gonić jego wynik pod względem miana najstarszego żużlowca startującego współcześnie w naszych rozgrywkach (śmiech).

To w której lidze będziemy mieli okazję Pana zobaczyć?

Sprawa jest otwarta, nie nastawiam się na żadną z lig. Wszyscy mówią, że im niższa liga, tym łatwiej, ale ja jestem innego zdania. Moim zdaniem najłatwiej o punkty w Ekstraklasie, gdyż to wszystko jest najbardziej ułożone. Tory są przygotowywane według ściśle określonych reguł i rzadko można napotkać na jakieś niemiłe niespodzianki. Również organizacyjnie kluby w najwyższej lidze stoją na znacznie wyższym poziomie.

Najlepszym dowodem na potwierdzenie tej teorii może być przygoda w Opolu?

W Opolu moja postawa wynikała głównie z kontuzji kolana, którą odniosłem w trakcie przygotowań do sezonu 2018. Wówczas ścigałem się na nartach biegowych z dużo młodszymi kolegami. Zamiłowanie do rywalizacji zwyciężyło we mnie i niestety doznałem kontuzji kolana. Przygotowanie toru nie pode mnie i dodatkowo problemy ze zdrowiem spowodowały, że to nie był mój sezon. Doskwierające kolano spowodowało, że miałem również kłopoty z odpowiednim przygotowaniem do spotkań pod kątem fizycznym.

Karierę rozpoczynał Pan w 1992 roku. Rozumiem, że sposób przygotowań do sezonu ulegał zmianie przez te wszystkie lata?

Tak, powinno być to dopasowywane do naszego wieku i stanu zdrowia. Wiadomo, że w żużlu najczęściej wygrywa ten, który waży najmniej. Mając kłopoty z kolanami musiałem znacznie zmienić sposób przygotowań. Dużo więcej czasu spędzam na siłowni i bardziej skupiam się na diecie, a bieganie muszę niestety ograniczyć.

Jak wygląda obecnie kwestia Pana zdrowia?

Na początku zeszłego sezonu próbowałem rozpocząć starty. Po ostatnich moich zawodach w maju, wspólnie z opiekującymi się mną lekarzami, zdecydowaliśmy o konieczności odbycia kolejnej operacji kolana, która była poprawką w stosunku do pierwszej z 2018 roku. Aktualnie wszystko jest już w porządku. Byłem z rodziną na wyjeździe w górach, jeździłem na snowboardzie i nie odczuwałem żadnego dyskomfortu, nawet najmniejszego bólu.

Kiedy planuje Pan wyjazd na tor?

Na początku wiosny, w marcu jestem umówiony na wspólne treningi na torze z Matejem Zagarem. Będę doradzał Matejowi i również sam będę czynnym uczestnikiem tych jazd. Wówczas zobaczę w jakiej będę dyspozycji na motocyklu. Mogę zapewnić, że będę bardzo dobrze przygotowany pod kątem fizycznym, gdyż trenuję nawet dwa razy dziennie.

Który klub ze swoich dotychczasowych oceniłby Pan najlepiej?

Ciężko o jednoznaczną opinię. Byłem jednym z pierwszych, którzy zmieniali kluby. W latach dziewięćdziesiątych rynek transferowy zaczynał się dopiero rozkręcać. W tych samych czasach również Tomasz Bajerski przeniósł się z Torunia do Gorzowa. Wówczas zostaliśmy wzięci na celownik przez kibiców (śmiech).

Pamięta Pan swoją sumę transferową?

350 tysięcy złotych.

Kibice często twierdzą, że transfer wynikał z nienajlepszych relacji ze Sławomirem Drabikiem.

Z pewnością nasze relacje nie były przyczyną odejścia. W Częstochowie nie było wówczas I ligi (wówczas najwyższa klasa rozgrywkowa była nazywana I ligą, dop. red.). Chciałem rozwijać swoje umiejętności i stąd decyzja o zmianie barw klubowych. Do dzisiaj pamiętam jak pan prezes Roman Makowski zaprosił mnie do swojego domu, aby porozmawiać o mojej przyszłości. Powiedział wówczas: „Sebastian, Gdańsk startuje w I lidze, ma odpowiednie fundusze, więc idź i rozwijaj się. Macierzystemu klubowi przysłużysz się kwotą transferową, którą za Ciebie dostanie, bo jesteśmy akurat w dołku finansowym”. A dlaczego znaleźliśmy się poza I ligą? O tym kiedyś być może opowiem na łamach mojej autobiografii.

Czy poczynił Pan już jakieś przygotowania do jej spisania?

Nie, ale z pewnością byłaby ona bardzo ciekawa. Uważam, że wiele widziałem w swojej karierze żużlowej. Byłoby fajnie, jeśli udałoby się usiąść i spisać te wszystkie moje przygody. Mam nadzieję, że będzie taka okazja.

Dotychczasowa kariera była przebogata w sukcesy i osiągnięcia. Czy nie brakuje Panu sukcesów w Grand Prix?

To były trochę inne czasy niż teraz. Sprzęt nie był tak ogólnodostępny jak obecnie. Dużo ciężej było zdobyć dobry sprzęt. Ja miałem też dużo pecha. W pierwszym sezonie, w inauguracyjnym turnieju Armando Castagna wpakował mnie w bandę i złamałem obojczyk, więc cały sezon miałem praktycznie z głowy. Przy drugim podejściu zapłaciłem frycowe po raz kolejny. Dodatkowo ówczesna stawka zawodników w walce o tytuł IMŚ była wręcz doborowa. Wraz z Tomaszem Gollobem i Piotrem Protasiewiczem stanowiliśmy krajową czołówkę, a bardzo ciężko było przebić się na świecie. Można powiedzieć, że to był zupełnie inny żużel niż ten dzisiejszy.

Największy sukces w Pana dotychczasowej karierze? Srebro DPŚ w 2001 roku?

Każdy sukces miał dla mnie ogromną wagę i ogromne znaczenie. Z pewnością było to dla mnie bardzo ważne, ale doceniam również wszystkie medale zdobyte przeze mnie w DMP. Wspaniałe chwile przeżywałem stając z Włókniarzem na najwyższym stopniu podium w latach 1996 i 2003. Doceniam jednak wszystkie medale wywalczone w tych rozgrywkach.

Przez całą karierę startował Pan w bardzo wielu imprezach w każdym sezonie. Czy poznawanie różnych torów było sposobem Sebastiana Ułamka na dobrą formę?

Po raz kolejny powiem, że kiedyś były inne czasy. Na początku mojej kariery koniecznością było dorabianie w innych ligach, aby mieć możliwość inwestycji w sprzęt. W dzisiejszych czasach wynagrodzenia w naszej PGE Ekstralidze są na bardzo dobrym poziomie i właśnie dlatego wielu zawodników nie odczuwa już konieczności dorabiania sobie w innych miejscach świata. Był moment, że w Polsce płacono trochę słabiej, ale ten kryzys minął i znowu staliśmy się absolutnym liderem na świecie. Aktualnie kluby często decydują się na umieszczenie w kontraktach zawodników specjalnych zapisów, które zabraniają startów na przykład w Anglii z powodu ryzyka odniesienia kontuzji. Zdarza się również, że w przypadku urazu odniesionego w innych rozgrywkach żużlowcy są zmuszeni do oddawania części pieniędzy, które były im wypłacone na przygotowanie do rozgrywek. Sam startowałem w Anglii (po raz ostatni w sezonie 2016 w barwach Leicester Lions – dop. red.) i wiem, że łatwo tam o odniesienie kontuzji, ale zawsze jechałem tam chcąc przeżyć prawdziwą szkołę żużlowego życia.

Startował Pan też w egzotycznej lidze włoskiej. Jakie są wrażenia z tych rozgrywek?

Startowałem w zespole La Favorita łącznie przez trzy sezony. Były to zawody rozgrywane w formie czwórmeczów, a w składzie każdej z drużyn mógł pojawić się jeden obcokrajowiec. Oczywiście liga we Włoszech nie była rozbudowana, było to maksymalnie kilka imprez w danym sezonie. Wszystko odbywało się dużo bardziej kameralnie niż na przykład w naszej lidze. Mogę pochwalić się, że posiadam tytuł mistrza Włoch. Szkoda jedynie, że te rozgrywki przestały funkcjonować. Bardzo przypominały ligę w Czechach.

Stosunkowo wcześnie, bo w 1997 roku rozpoczął Pan starty w lidze rosyjskiej?

Tak, mogę powiedzieć, że byłem jednym z pionierów, jeśli chodzi o występy w lidze rosyjskiej. Startowałem w drużynach Wostoku Władywostok i Lukoil Oktiabrskij. Pamiętam, że równocześnie w Togliatti jeździł ś. p. Antonin Kasper. W podpisaniu kontraktu i wyrobieniu pierwszych kontaktów pomógł mi również świętej pamięci Rinat Mardanszin.

Co Pan sądzi o aktualnym stanie polskiego żużla? Czy nie za mało w nim Polaków? Trzech seniorów w składzie meczowym to byłby dobry pomysł?

Zdecydowanie tak. Trzech zawodników z Polski w składzie meczowym powinno stanowić absolutne minimum. Częstym zjawiskiem jest inwestowanie w przeciętnych zawodników na przykład ze Skandynawii, którzy nie są zdecydowanie lepsi od naszych krajowych chłopaków, a gwarantuję, że obcokrajowcy nie są wcale tańsi od naszych. Jest wręcz przeciwnie. Już teraz wiem, że kilku kolejnych zawodników nosi się z zamiarem zakończenia kariery po sezonie 2020, a bardzo wielu już zakończyło swoje kariery w związku z brakami w ich budżetach startowych. Nie powinno to iść w tę stronę. Druga liga powinna być całkowicie krajowa, zamknięta na obcokrajowców.

Czy szczególnie kibicuje Pan jakimś zawodnikom?

Bardzo mocno trzymam kciuki za Bartosza Zmarzlika, Patryka Dudka i Macieja Janowskiego. To bardzo młodzi ludzie, którzy wraz z najbliższymi wykonują bardzo ciężką pracę, żeby wejść i pozostać na żużlowym szczycie. Sam wiem z jaką ogromną pracą wiążą się sukcesy. Bardzo mocno trzymam za nich kciuki w SGP. Oczywiście najbardziej kibicuję Matejowi Zagarowi, gdyż wspólnie pracujemy na sukces (śmiech).

Czy w przyszłości wciąż widzi Pan siebie przy żużlu?

Tak, chciałbym dzielić się swoją wiedzą z młodymi zawodnikami. Mam uprawnienia trenerskie, wiedza o żużlu, myślę, że też jest wystarczająca, żeby podpowiadać innym.

Dziękuję za rozmowę.

Również dziękuję.

Rozmawiał PAWEŁ ZAŁUCKI