Lewandowski: Żużlowcy nie są „złotówami” i „sprzedawczykami”

Nie ma we mnie zgody, aby żużlowców nazywać „złotówami”, „sprzedawczykami”, a już tym bardziej zdrajcami klubowych barw. W mojej ocenie to z jednej strony sportowcy, a z drugiej biznesmeni, którzy mają na utrzymaniu swoje teamy i rodziny. Nic więc dziwnego, że podczas negocjacji kontraktowych prowadzą nieustępliwą grę. W końcu od powodzenia pertraktacji zależy, ile pieniędzy zainwestują w sprzęt. A co z walorami czysto sportowymi? W ubiegłym sezonie obejrzałem wszystkie mecze ekstraligi i nie zauważyłem, żeby zawodnicy lekceważyli swoje obowiązki. Widziałem za to zawzięcie, mnóstwo ambicji i hektolitry testosteronu. Mam przeczucie, graniczące z pewnością, że żużlowcom zależało na jak najlepszym wyniku. Czyli podejście biznesowe do rozmów kontraktowych nie wyklucza sportowej charyzmy w trakcie sezonu.  

Niepoprawni optymiści żyją nadzieją, że dzięki epidemii sport wróci do tradycji. Że pieniądz zejdzie na dalszy plan, a liczyć będzie się przede wszystkim sam udział w rywalizacji. Albo chociaż pensje sportowców zostaną urealnione i zbliżone do tych otrzymywanych przez zwykłego Kowalskiego, Schmidta lub Smitha. Stoję na stanowisku, że cudownego nawrócenia nie będzie. Na przestrzeni dziesiątek lat sport stał się w sensie globalnym wielkim biznesem. O powrocie do sportowej rywalizacji w czasie epidemii czytamy codziennie. O negocjacjach kontraktowych, zaangażowaniu telewizji, w końcu o powstającym reżimie sanitarnym. To wszystko jest wielkim przedsięwzięciem, które wywołuje mnóstwo emocji. Już dzisiaj nie mogę się doczekać pierwszych meczów piłkarskiej Bundesligi. A za chwilę zacznę odliczanie do startu naszej żużlowej ekstraligi. Pierwsze mecze rozegrane tuż po odmrożeniu rywalizacji najprawdopodobniej spotkają się z rekordową oglądalnością. Wnioskuję zatem, że sport jest czymś więcej niż tylko pospolitym hobby.

Nie mam zamiaru obrażać się na sport w wersji komercyjnej. Świata nie zmienię. Można się z nim kopać, a można wybrać z niego to, co najfajniejsze i żyć z pasją. Marzenia o świecie sportu, pełnym romantycznych uniesień, są już dawno poza mną. Zrozumiałem, że zaraz za walką o najdalszy skok, najszybszy bieg i najcelniejszy strzał, pędzi przez sportowy świat zasada, żeby zarobić jak najwięcej i jak najszybciej. Już dawno się z tym pogodziłem. Nie płaczę, nie narzekam, jedynie stwierdzam fakty.

Sport, w tym żużel, stał się fabryką emocji. Przychodzimy na stadion lub oglądamy mecze w telewizji, żeby na moment przenieść się do innego świata, przeżyć niezapomniane chwile i stać się częścią niecodziennego spektaklu. Poprzez kibicowanie mamy poczucie przynależności do konkretnej grupy. Mamy kolegów i koleżanki z pracy, z podwórka i ze stadionu. Wspólnie oczekujemy spektakularnych akcji, wyjątkowości, a przede wszystkim zwycięstw swojej drużyny. Chcemy, żeby nasz klub był profesjonalny, solidny, dobrze zarządzany i bogaty rzecz jasna. Siłą rzeczy wszystko to wtłacza sport w ramiona biznesu i komercyjnego podejścia do sprawy. A skoro największymi gwiazdami żużlowej ekstraligi są zawodnicy, to nie dziwmy się, że te gwiazdy chcą zarabiać jak najwięcej. Nie znam takich, co pieją z zachwytu, jak im pracodawca tnie pięćdziesiąt procent pensji. I nie oczekujmy od żużlowców, że to właśnie oni w świecie biznesowej bezwzględności będą wykazywali się empatią, zrozumieniem i cierpliwością. Do tego żużel poprzez specyficzny sposób wynagradzania zawodników zmusza ich do twardych negocjacji i dbania o własne cztery litery. Bo przecież nikt inny za nich tego nie zrobi.   

W czasie epidemii koronawirusa część zjawisk nabiera bardziej jaskrawych barw, przez co stają się w końcu zauważalne. Okazuje się, że żużlowe kluby stoją na wątłych fundamentach finansowych. Ledwie epidemia zamknęła nas w domach, a cała ekstraliga i środowisko prezesów krzyczało w niebogłosy, że zaraz będzie po żużlu i klubach. Że koniec jest bliski. Wychodzi więc na to, że kluby przejadają wszystkie pieniądze, które mają do dyspozycji. Jeżeli na klubowe konta trafia pięć milionów złotych, to taka kwota zostanie wydana. Jeśli kluby dysponują ośmioma, dziesięcioma lub dwunastoma milionami, to również i takie pieniędze znikną z konta w trakcie jednego sezonu. Jakby miało nie być jutra. Po każdym sezonie skarbiec robi się pusty. O gorszych czasach, kryzysach i innych epidemiach nikt nie pomyślał. Żeby nauka nie poszła w las, ekstraliga powinna stworzyć Fundusz Oszczędnościowy. Prezes Wojciech Stępniewski i dowodzona przez niego Speedway Ekstraliga dysponuje środkami od telewizji i sponsora tytularnego ligi. Część w ten sposób pozyskanych pieniędzy mogłaby trafiać do wspólnego funduszu, zamrożonego na gorsze czasy. Kwestią dyskusji jest to, czy rachunek oszczędnościowy powinien być zasilany pięcioma, dziesięcioma lub piętnastoma procentami z ogółu pozyskanych środków.

Ekonomiści zalecają, aby każde gospodarstwo domowe stworzyło oszczędności, które w sytuacji kryzysowej, np. w czasie choroby lub po utracie pracy, pozwolą na skuteczne funkcjonowanie minimum przez trzy miesiące. W przypadku klubów żużlowych, widać jak na dłoni, że ich działalność nastawiona była na tu i teraz. Czas to w końcu zmienić. Przecież już wiemy, że prosperita nie trwa wiecznie.

DAWID LEWANDOWSKI