Lewandowski: Nowa normalność, czyli żużel bez publiczności

Nasz świat zniknął w jednej sekundzie. Koniec. Ciemność. Kwarantanna. Powtórki nie będzie. Polegliśmy. Koronawirus zdominował naszą codzienność. Tylko, co dalej? Jak ma wyglądać nowa normalność? Zaczynamy podróż w nieznane. Pełną tajemnic. Niepewności. Niespodzianek. Rozczarowań i radości.

Zwróciliście uwagę, że coraz częściej w przestrzeni medialnej pojawia się sformułowanie – nowa normalność. Z jednej strony brzmi to strasznie, a z drugiej daje nadzieję na wyjście z ukrycia i godne życie, choć w maseczce i rękawiczkach. Nowa normalność może oznaczać, że nasze życie sprzed epidemii już nie wróci. Stało się jedynie wspomnieniem. Czasem miłym, innym razem ledwie znośnym. Wiedzieliśmy jednak, na czym ten nasz żywot polegał i wyżłobiliśmy sobie niszę, w której funkcjonowaliśmy. Być może teraz przyjdzie nam na nowo układać swoje sprawy zawodowe, prywatne i sportowe. Eksperci powtarzają, że świat się zmieni. Ciekawi mnie, jak bardzo. Z własnego punktu widzenia zastanawiam się, czy coś zyskam, czy tylko stracę.

Cieszę się, że wraca ekstraliga. W końcu jest data startu rozgrywek i jest na czym opierać swoją wiarę w lepsze jutro. Ale, żeby była jasność, nie pieję z zachwytu. Dla mnie sport bez wizyty na trybunach jest niczym oblizywanie lizaka przez papierek. Będę więc testował ten produkt zastępczy. Ślęczał na fotelu przed telewizorem z odrobiną nadziei, że żużlowy spektakl jak zawsze pochłonie mnie bez reszty. Dlatego popieram Marka Grzyba w jego walce o obecność kibiców na trybunach. Ktoś musi wiercić dziurę w brzuchu i przypominać, że kibic jest najważniejszy. Bez fanów polski żużel nie istnieje. Skoro ludzie mogą tłoczyć się w Biedronce i być może za niedługo ruszą na zakupy do galerii handlowych, to wierzę, że dwa lub trzy tysiące fanów z czasem obejrzy żużel na żywo. Nie mam jednak wewnętrznej zgody, żeby bilety trafiały do licytacji. Przyjmijmy hipotetycznie, że jest zgoda na wpuszczenie na obiekt 999 osób. Super. Jednak nie wyobrażam sobie, że wejściówki trafią jedynie do wybranych bogaczy i ludzi uprzywilejowanych. Żużel jest sportem dla mas i takim powinien pozostać. Ewentualnie niech losują szczęśliwców.

Czyli nowa normalność oznacza, że żużel pojedzie bez publiki. Na krótko i w okresie przejściowym jestem w stanie się z tym pogodzić. Ale na dłuższą metę nie zaryzykuję, że dalej, całym sobą będę tkwił w tej rozrywce. Może znajdę sobie nowe hobby? Takie na miarę nowej normalności.

Ekstraliga zbiera się do startu, za to pierwszoligowcy i drugoligowcy wciąż szukają rozwiązań idealnych. Czyli takich, których w obecnej sytuacji nie ma. Realizując strategię, że bez fanów nie ma sensu, musimy w skrajnym przypadku przyjąć, że nasze niższe ligi żużlowe nie pojadą ani w tym roku, ani w kolejnym. Musimy przecież brać pod uwagę, że epidemia nie zakończy się za kilka tygodni lub miesięcy i będzie nas straszyć również przyszłej wiosny. I co, wtedy pierwsza i druga liga znowu pozostaną w parkingu? Zdaję sobie sprawę, że przedstawiam fatalną wersję zdarzeń, ale i z nią trzeba się liczyć i dokładnie przeanalizować. Gdy zaczynała się epidemia, nie wyobrażałem sobie żużla bez publiczności. Koronawirus przestawił nas jednak na inne tory. Musimy ryzykować.

W pierwszej lidze zdania są podzielone. Jechać, czy nie jechać, oto jest pytanie. Już wiadomo, że trwa poszukiwanie pieniędzy. Był pomysł, żeby brakujący grosz dorzuciła telewizja, ale te nadzieje okazały się płonne. Może zatem warto poszukać finansowego wsparcia w Polskim Związku Motorowym? To nie jest biedna instytucja i być może jako jedna z nielicznych przygotowała się na kryzys. Oczekiwałbym, że związkowi działacze ruszą z pomocą, notesem pełnym pomysłów i szybko usadowią się na pierwszej linii frontu w walce z epidemią. Tymczasem związek milczy. Bierze sprawę na przeczekanie, jakby nie chciał dzielić się swoim bogactwem. Przychodzi kryzys, a Polski Związek Motorowy nie ma ani pomysłu na żużel, ani ochoty na podzielenie się majątkiem. Po co więc taka instytucja istnieje i na ile w dalszej perspektywie jest nam potrzebna? Może to zbędny balast i relikt przeszłości? Od tej dyskusji nie uciekniemy. Albo związek czeka gruntowna reforma, albo na do widzenia zwinie swój sztandar. W czasie zarazy cięcia są nieuniknione. Co nieco na ten temat wiedzą żużlowcy.

Skoro nie wszyscy pierwszoligowcy są gotowi do startu, to pojawia się temat połączenia pierwszej i drugiej ligi już od tego roku. Pojadą chętni i gotowi do ryzyka. Inni pójdą na roczną kwarantannę. Tym samym wrócilibyśmy do modelu dwóch lig. Nową normalność należałoby jednak poddać szybkiej weryfikacji, zreformować rozkład drużyn w poszczególnych ligach i poszerzyć ekstraligę do dziesięciu drużyn. W dobie epidemii i głębokiego kryzysu polskiego żużla nie stać na pierwszoligową wegetację Apatora Toruń i choćby Wybrzeża Gdańsk. Trzeba być elastycznym i czasami warto postawić krok wstecz, żeby w dobrym momencie wyskoczyć z impetem i dać dwa susy do przodu. Od sezonu 2021 ekstraliga powinna liczyć dziesięć drużyn.

DAWID LEWANDOWSKI