Kiedy prawnik kłamie. Errata

W Byczej rodzinie przestaje być miło i sielankowo wręcz. A szkoda. Unia uchodziła dotąd za synonim ciepłej, życzliwej, zatem rodzinnej, w najlepszym tego słowa rozumieniu, atmosfery. Teraz ten czar pryska i sami leszczynianie przykładają do tego stanu rękę.

Można było tak. Po zakończonych fiaskiem negocjacjach z Emilem i Piotrem, klub oraz zawodnicy wydają wspólne oświadczenie, z którego wynika, że oferowane przez Leszno warunki finansowe nie były dla zawodników satysfakcjonujące, przez co strony doszły do wniosku, by dać sobie czas na znalezienie rozwiązania satysfakcjonującego strony, nie wykluczając wypożyczenia jeźdźców, do potencjalnie zainteresowanych klubów. Byłoby bez zgrzytu i uczciwie, bo obie strony przyznałyby, że sytuacja daleka jest od zero-jedynkowej. Tak się jednak nie stało, zaś klub z jednej strony wypuszczał i wypuszcza nie do końca, jak się okazuje, prawdziwe wiadomości o dobrej kondycji finansowej i złych, bezrozumnych zawodnikach, zaś już chwilę później, jednoznacznie i kategorycznie obala te radosne doniesienia sam Józef Dworakowski, mówiąc o braku możliwości spięcia budżetu w tym i kolejnych dwóch, trzech latach i to mimo braku dwójki najdroższych zawodników w składzie. No to jaka jest prawda? Zapewne tradycyjnie leży po środku.

Leszno ma bodaj największy problem w lidze. I nie myślę tu o składzie personalnym zespołu na teraz. To skutek, nie zaś przyczyna. Przyczyny leżą gdzie indziej. Leszno to najmniejszy ośrodek w żużlowej Ekstralidze. Budżet, jak wszędzie, opiera się na czterech filarach. Telewizja, bilety, sponsorzy i samorząd. Tylko w ekipie Byków zupełnie inne są proporcje. Samorząd Leszna zapewnił Unii ledwie połowę tego co konkurencja z Wrocławia, Częstochowy, czy Grudziądza. I to nie jest zarzut. Proporcjonalnie wysiłek finansowy, w stosunku do rocznego budżetu miasta był zapewne nawet nieco większy niż u pozostałych. Tylko od tego kwoty nie rosną. Na Smoczyku znaczącym punktem finansów Byczego państwa były wpływy z dnia meczowego. Ten filar odcięto. Dwa kolejne zostały mocno nadwyrężone. Samorząd przekaże mniej, być może nawet mniej niż zapowiadał, to następny cios. Dalej sponsorzy. Tu też radykalny spadek przychodów. Jedynie telewizory wpłacą co obiecały. Dworakowski mówi oficjalnie o 20, najwyżej 30% dotychczasowego budżetu w planach finansowych Unii na ten sezon. I pewnie są to wartości bliskie prawdy. Tylko w tym kontekście, należało od początku informować jak jest rzeczywiście źle i jaki może to mieć wpływ na skład i cele klubu. Tak byłoby uczciwiej i oszczędziłoby się teraz nerwów i hejtu ze strony oszukanych kibiców. No i tutaj kolejny błąd strategiczny zarządu Unii. Zamiast sugerowanego na początku felietonu, wspólnego oświadczenia, władze Unii próbują przedstawić Emila i Piotra jako nieroztropnych, grymaszących gwiazdorów, którzy nie zamierzają umierać za Byki.

Skoro prowadzą własne firmy i nie mają gwarancji ich utrzymania na minimalnym poziomie finansowego przetrwania, to trudno by uczucia wyższe nagle, cudownie rozklonowały bezwzględne i beznamiętne cyferki. Oni działają jak klub. Ich budżety także muszą się spiąć. Przy okazji mają też bieżące informacje o ofertach pozostałych konkurentów i warunkach aneksów parafowanych przez tamtejszych liderów. W tym zestawieniu, co pośrednio przyznał publicznie Józef Dworakowski, propozycja Unii prezentowała się niezbyt okazale. Rację ma więc Rufin Sokołowski, pomijając prywatne sympatie i animozje między leszczyńskimi tuzami, kiedy mówi o koniecznym przewartościowaniu celów i uczciwym poinformowaniu kibiców, bez próby zrzucenia odpowiedzialności wyłącznie na żużlowców, nie ujawniając przy tym szczegółów negocjacji i propozycji, najlepiej w porównaniu z konkurentami, bo to dawałoby dopiero pełny i jasny obraz sytuacji. 

Podsumujmy więc obraz królowej Unii na dziś i pewnie nie będzie to dalekie od rzeczywistości. Brutalnej rzeczywistości. Klub dysponuje budżetem na poziomie 30% tego co planował. W tym stanie finansów najważniejszym celem drużyny pozostaje utrzymanie w lidze, o ile jakimś cudem dwie gwiazdy zespołu nie zechcą jednak umierać za Unię, dopłacając przy tym nieco do swej miłości. Na to jednak zbytnio bym nie liczył. Dalej władze Byków powinny oświadczyć oficjalnie, że ustaliły z zawodnikami możliwość ewentualnego wypożyczenia, z którego wpływy pomogłyby klubowi przetrwać ciężki okres. Wspólnie, razem, rodzinnie i uczciwie. Bez pokazywania paluchem rzekomych sprawców i winowajców, bez obrzucania się oskarżeniami itp. Przejrzyście i jasno wypuszczamy wspólny komunikat. Nadal jesteśmy drużyną, gramy razem, a wszystko tylko po to, by zapewnić finansowe przetrwanie klubowi i żużlowcom.

Na koniec coś w rodzaju apelu do kibiców, na zasadzie “Trzymajcie kciuki!”,”Bądźcie z nami!”. To z pewnością zostałoby odebrane ze zrozumieniem. Po co więc to sugerowanie winowajców? Nie wiem. Główną winowajczynią problemów jest pandemia, której skutki Leszno, jako najmniejszy ośrodek w lidze, przy tym najmocniej uzależniony od wysokości wpływów z biletów, których w nadchodzącym sezonie nie będzie, odczuwa najdotkliwiej. I nie jest to ani wina Rusieckiego, ani zawodników. A że możliwości relatywnie mniejsze, to i plany sportowe należy zweryfikować, informując o tym fakcie kibiców. Ci z pewnością zrozumieją, nie obrażą się i będą mocno kibicować ukochanej drużynie, by ta zwyczajnie utrzymała Ekstraligę dla Leszna, bo takie są teraz warunki i realne możliwości. Przestrzegam przy tym przed podpisywaniem wygórowanych zobowiązań, bez pokrycia w budżecie. To droga donikąd i jestem przekonany, że prezes Rusiecki ma tę świadomość. Lepiej więc wypożyczyć i zarobić na pozostałych w klubie, walczących za Unię, niż podpisać cokolwiek na siłę i potem się z tego nie wywiązać.

PRZEMYSŁAW SIERAKOWSKI