Czy w kwestii wykluczenia czwórki buntowników jesteśmy obiektywni?

23 listopada ogłoszono powołania do kadr narodowych seniorów i młodzieżowców. W pierwszej z nich zabrakło miejsca dla Macieja Janowskiego, Maksyma Drabika, Piotra i Przemysława Pawlickich. Brak powołań dla wymienionych zawodników jest związany z ich absencją w finale Złotego Kasku oraz w meczu Polska kontra Reszta Świata rozegranym w Rybniku.

W tej kwestii wypowiedzieli się niemalże wszyscy i ku mojemu zdumieniu większość opinii w sposób krytyczny odnosi się do postawy zawodników. Eksperci wskazują, że przedłożenie wątpliwych zwolnień lekarskich emanuje brakiem szacunku dla kibiców oraz dla Ojczyzny, której się nie odmawia. Jako przykład wskazywani są Bartoszowie Zmarzlik i Smektała, którzy nawet przez moment nie zastanawiali się nad propozycją występów w zawodach rozgrywanych w feralny weekend (pamiętajmy, że Zmarzlik był uprawniony do startu jedynie w Rybniku i wystąpił pomimo kłopotów żołądkowych). Czy ten tekst będzie jednoczesną krytyką wymienionej dwójki i obroną czterech buntowników? Z pewnością nie. Postawa „złotych Bartoszów” jest godna pochwały, a określiłbym ją nawet mianem wzorowej.

Przejdźmy do analizy kwestii związanych z głównymi bohaterami niniejszego tekstu. Chciałbym zwrócić Waszą uwagę na kilka aspektów, które mogą umknąć w natłoku patetycznej treści, która zewsząd przyciąga naszą uwagę.

GKSŻ i Pan trener kadry narodowej zewsząd krytykują wskazaną czwórkę za nieprofesjonalną postawę. Moim zdaniem zawodnicy zachowali się bardzo rozsądnie. Żużlowcy to biznesmeni ścigający się na stalowych rumakach bez hamulców. Przystąpienie do zawodów wymaga dojechania na miejsce ich rozegrania, zużycia opon, olejów i smarów oraz zapewnienia sobie pomocy mechaników. Zwracam Waszą uwagę na opłacalność imprez pod nazwą Złoty Kask i Reprezentacja Polski – Reszta Świata dla uczestników. Jestem niezwykle ciekawy ile wynosi stawka za każdy zdobyty punkt podczas takiej imprezy? Od lat turnieje o Złoty Kask mają problemy z obsadą godną historii tej rywalizacji. Tak samo wygląda kwestia IMP, chociaż w tej sytuacji prestiż zawodów przyciąga kolejnych śmiałków. Domyślam się, że pieniądze zarobione przez zawodników w czasie tych imprez są jedynie drobniakami w ich portfelu. Gdyby GKSŻ chciała otwartej, publicznej debaty nad decyzją powziętą przez reprezentantów, to powinna rozpocząć ją od opublikowania stawek za punkt. Za chwilę powiecie, że przecież jechali dla reprezentacji i powinni się stawić niezależnie od pieniędzy. Gdyby Wasz szef zaproponował Wam przyjście jutro do pracy na nowych warunkach, że to Wy zapłacicie pracodawcy za wykonanie swoich obowiązków, to kto z Was byłby jutro we wskazanym miejscu? Zapewne nikt albo nieliczni. Właśnie dlatego nie dziwię się czwórce buntowników, że zrezygnowała ze startu. A w przypadku upadku, w wyniku którego dojdzie do zniszczenia motocykla? Koszty diametralnie wzrosną.

Kolejnym aspektem, który wymaga poruszenia jest ryzyko kontuzji w czasie ostatniego akordu sezonu. Pół roku podróży i rywalizacji po całej Europie i kontuzja odniesiona w ostatnich zawodach, niemalże treningowych. Można powiedzieć, że takie jest ryzyko zawodowe żużlowca. Policzcie jak kosztowna może być kontuzja odniesiona w okresie przygotowawczym bądź na koniec sezonu, która znacznie utrudni wejście w kolejne rozgrywki. Można to ocenić na przykładzie Jarosława Hampela, który odnosząc kontuzję przed sezonem 2019 nie był w jego trakcie do końca sobą. Z zawodnika, dla którego zdobywanie 2 pkt/bieg nie było żadnym wyczynem, stał się przeciętniakiem, który punktował na poziomie pięciu punktów w meczu. Liczba niezdobytych punktów w Polsce i Szwecji daję sporą sumę pieniędzy. Właśnie dlatego nie dziwi mnie rezygnacja z występów w dwóch imprezach kończących sezon. Nie chciałbym relaksować się po półrocznej nieobecności w domu siedząc w gipsie przy kominku.

Chciałbym również wspomnieć o meczach Polska – Reszta Świata i określeniu ich spotkaniami reprezentacji narodowej. Moim zdaniem jest to zwykły turniej indywidualny, który rozgrywany jest w takiej formule. Nie są to zawody organizowane przez FIM. Spójrzcie na składy wystawiane przez Resztę Świata. W jej szeregach nie zawsze znajdują się tuzy speedwaya. Identyczne podejście powinno znaleźć zastosowanie w stosunku do zawodników krajowych. Ich formę można sprawdzić uważnie śledząc rozgrywki w Polsce i Szwecji, a w zawodach powinni wystartować wszyscy, którzy wyrażają chęć startu w danym turnieju. Nic na siłę, wszak z niewolnika nie ma pracownika.

Na koniec chciałbym zwrócić uwagę na konieczność pogodzenia się zwaśnionych stron dla dobra żużla w Polsce. Na ten moment para, która będzie nas reprezentowała w Speedway of Nations 2020 to Bartosz Zmarzlik i Patryk Dudek oraz rezerwowy młodzieżowiec Dominik Kubera. Niestety, rywalizacja o pozostałe miejsca seniorskie nie będzie dostatecznie zacięta, gdyż reszta zawodników wydaj się reprezentować niższy poziom od najlepszej dwójki. Drabik, Janowski i Piotr Pawlicki z pewnością mieliby ogromne szanse na znalezienie się w składzie na ten turniej. Zaistniała sytuacja dodatkowo znacznie wydłuży drogę do awansu do cyklu SGP dla Maksyma Drabika i Piotra Pawlickiego. To zawodnicy, którzy z pewnością mogliby odegrać ważną rolę i zająć miejsce w czołowej ósemce, a być może osiągnąć coś więcej? Miejmy nadzieję, że organizatorzy cyklu dostrzegą w nich potencjał i zostaną nominowani poprzez przyznanie stałej dzikiej karty od organizatorów. A jaka jest rada dla naszych żużlowych włodarzy? Usiądźcie do stołu z zawodnikami i dojdźcie do kompromisu. Dla dobra całej dyscypliny w naszym kraju. Uprzejmie Was o to prosimy.

PAWEŁ ZAŁUCKI