Bohaterowie ostatniego biegu. Gollob liderem, Zmarzlik w „10”

Za nami 72. sezon rywalizacji o Drużynowe Mistrzostwo Polski na żużlu. Zatem to wciąż czas podsumowań, analiz, porównań, komentarzy. W jedenastej części rzecz o zawodnikach, których najczęściej oglądamy w finałowych wyścigach meczów.

Określenie „final heat heroes” na stałe funkcjonuje w brytyjskim speedwayu. Być może dlatego, że w tamtejszych rozgrywkach ostatni wyścig meczu jest od lat jedynym, do którego zawodnicy zostają nominowani. A jako że startują w nim w zdecydowanej większości najlepsi zawodnicy dnia, to ostateczny wynik takiej rozgrywki jest mało przewidywalny, co z kolei budzi dodatkowe emocje.

Myślę, że warto przyjrzeć się wynikom uzyskiwanym przez żużlowców w ostatnim wyścigu meczów w rodzimych rozgrywkach o DMP. Do analizy przyjąłem wyniki ligowe począwszy od sezonu 1994, bowiem od tego właśnie roku mecze rozgrywane są według tabel, w których co najmniej dwa ostatnie wyścigi to tzw. biegi nominowane. Ponadto nie uwzględniłem meczów, których wyniki zaliczono, a w których nie rozegrano wszystkich wyścigów. Dodatkowo, by zawodnik znalazł się na liście, musiał co najmniej 25 razy stanąć pod taśmą w ostatnim biegu meczu. Rezultatem obróbki danych jest poniższa tabela.

Zawodników uszeregowałem według średniej biegowej bez bonusów uzyskanej tylko w ostatnim biegu. To kryterium wydaje się być w mojej ocenie najbardziej miarodajne. Na liście nie sposób znaleźć zawodnika, którego nie kojarzy kibic sportu żużlowego. W tabeli podałem też procentowy udział obecności w ostatnim biegu dnia w stosunku do liczby zaliczonych meczów, w którym to kryterium brylują zawodnicy zagraniczni – gwiazdy ligi sprzed kilkunastu lat. Jednakże należy uwzględnić, że lata 1994-2019 to dla jednych początek, dla innych schyłek, a dla jeszcze innych cały okres kariery zawodniczej.

Ponadto obecnie juniorzy ze względu na regulamin, jak i taktykę meczową, sporadycznie trafiają do 15. biegu, podczas gdy ma przełomie milenium było to normą wśród najlepszych młodzieżowców. Bywa też, że zawodnicy nominowani zgodnie regulaminem do ostatniego biegu oddają swoje starty zawodnikom rezerwowym, zwłaszcza gdy wynik spotkania jest rozstrzygnięty wcześniej. Niemniej współczynnik korelacji pomiędzy liczbami w dwóch ostatnich kolumnach w prezentowanej tabeli równy 0.74, to w statystyce zależność znaczna. W uzupełnieniu danych podaję, że połówki punktów przy nazwiskach dwóch Australijczyków to pokłosie ich nierozstrzygniętego pojedynku w finałowym biegu meczu Piła – Leszno, który został rozegrany 19.05.2002 roku. Wtedy to Maciej Spychała przyznał po 1,5 punktu dla Adamsa i Crumpa.

Jedno z ciekawszych pytań, które nasuwa się przy czytaniu wyżej przedstawionych danych, to jak wyniki uzyskiwane w ostatnim biegu meczu w rywalizacji z najlepszymi mają się do ogólnego dorobku zawodnika. Odpowiedzią niech będzie kolejne zestawienie, w którym zawodników z pierwszej tabeli uszeregowałem według procentowej różnicy średnich (w obu przypadkach liczonej bez bonusów).

W kolejnej tabeli prezentuję liczbę biegów danego zawodnika w zależności od rezultatu, jakim zakończył się on dla jego drużyny.

Sporo do myślenia daje także rozkład zdobyczy punktowych w zależności od pól startowych, jaki zajmują zawodnicy w ostatnich biegach meczów.

Na zakończenie lista zawodników, którzy, startując z numerami seniorskimi, nigdy nie wystąpili w finałowym wyścigu dnia (minimum 20 meczów).

… oraz tych, którym udawało się to bardzo rzadko.

KAROL PŁONKA